Ik heb een nieuwe baan!

Bijna twee jaar geleden meldde ik vol trots dat het mij na een tijdje solliciteren gelukt was om een leuke, uitdagende startersbaan te vinden. Inmiddels weet ik al sinds mei dat ik ga beginnen bij een nieuwe werkgever en in een nieuwe functie. In dit artikel vertel ik je er alles over. Ik ga in op de reden waarom ik van baan verander, hoe het solliciteren mij is afgegaan, hoe ik de laatste weken bij mijn huidige werkgever heb ervaren en natuurlijk vertel ik ook wat mijn nieuwe uitdaging gaat zijn. 

Waarom een andere baan?

Begin maart had ik een gesprek met mijn leidinggevende. Hij kwam helaas met de boodschap dat mijn tweejarig contract niet verlengd kon worden. Niet omdat ik niet naar behoren functioneerde, maar omdat er geen budget was om mij te behouden. Mijn leidinggevende baalde er enorm van, want meerdere goede mensen met tijdelijke contracten zouden dit slechte nieuws op hun bordje krijgen, maar hij vond het vooral jammer dat hij mij niet kon behouden, aangezien mijn hij en mijn collega's erg tevreden over mij zijn en me eigenlijk niet kwijt willen. Mijn rol wordt ook door niemand overgenomen, dus werkzaamheden zouden dan verdeeld moeten worden onder medewerkers die wel blijven. 

Dit nieuws was vervelend, maar niet geheel onverwacht. Ik sluit sinds een aantal maanden aan bij het MT en hoor daar al regelmatig de discussies aan over bezuinigingen, krapte in budgetten, de plannen om kosten te drukken. Ik zag het ergens al aankomen. Mijn leidinggevende vond het echt lastig om de boodschap aan mij te vertellen, dat merkte ik ook aan hem. Op mijn beurt vond ik het ook best emotioneel. Niet kunnen blijven bij mijn veilige en vertrouwde werkplek, opnieuw gaan solliciteren en onzekerheid over de toekomst. Het speelde stiekem al wel in mijn hoofd om van baan te veranderen, maar nu zat er haast achter. Mijn contract zou immers maar tot eind september lopen en ik heb nu een hypotheek te betalen... 

Solliciteren ging makkelijker dan voorheen

Meteen na dat ik het nieuws had gehoord, ben ik gaan solliciteren. Ik merkte al vrij snel dat mijn positie op de arbeidsmarkt veel gunstiger was dan toen ik twee jaar geleden als starter solliciteerde. Ook de krapte op de arbeidsmarkt droeg daar goed aan bij, waardoor er eigenlijk heel veel banen beschikbaar waren. Toch bleef ik kritisch. Ik wilde niet zomaar overal op solliciteren om wat te vinden. Ik had wel een aantal eisen. Zo wilde ik hetzelfde (maar het liefst meer) gaan verdienen dan ik nu verdien. Ook wil ik voor een organisatie werken waar thuiswerken als normaal wordt beschouwd, zodat ik veel vrijheid en flexibiliteit heb. Dat is in mijn huidige baan ook zo en dat wilde ik niet opgeven. En ik wilde een functie gaan doen die meer aansluit bij mijn HR en sociologie studies dan de functie die ik momenteel bekleed. Verder is het voor mij een no go om in een organisatie te werken waar ik niet achter sta, zoals een McDonalds of een slagerij etc. 

Ik stuurde er een aantal sollicitaties uit en mocht eigenlijk altijd wel op gesprek komen. Ook werd ik op LinkedIn door meerdere recruiters benaderd voor bepaalde functies. Helaas heb ik daar wat minder goede ervaringen mee. Die kan ik nog wel eens delen in een ander artikel, maar het komt erop neer dat ik vind dat je vaak beter zelf kunt zoeken dan ingaan op een aanbod van een recruiter. Bij mij pakte dat allemaal niet zo goed uit.  Enfin, ik heb in totaal vijf gesprekken gevoerd voor functies waar ik zelf op gesolliciteerd heb en ik heb vier gesprekken gevoerd met recruiters die mij hebben benaderd voor functies. Ik merkte dat ik aantrekkelijk in de markt lag en dat men me wel graag wilde hebben. Alleen was ik dus erg kritisch op mijn eigen eisen, waardoor het feest vaak niet door ging. 

Eind april ging ik op gesprek bij een werkgever waar ik echt achter sta en voor een functie waar ik heel erg enthousiast van werd. Na in totaal drie sollicitatiegesprekken te hebben gevoerd, hebben ze uiteindelijk voor mij gekozen! Zo fijn! Dat voelde eigenlijk wel heel dubbel. Het voelde heel goed dat ik een nieuwe functie had, dat het mij gelukt is en dat de baan ook echt voldeed aan al mijn eisen. Aan de andere kant voelde het ook gek. Opeens ga ik bijna beginnen aan mijn tweede baan, ga ik mijn huidige werkgever achter me laten en moet ik weer bij een nieuwe werkgever opnieuw beginnen. 

Of blijf ik toch wel?

Allereerst vertelde ik het nieuws aan mijn leidinggevende. Die was enorm blij voor mij en had er ook wel vertrouwen in dat ik snel iets zou vinden. Aan de andere kant vond hij het natuurlijk jammer en had hij ook met de algemeen directeur gesproken over opties om mij toch binnen te houden... Ik had toen zoiets van: had hij dat niet ff eerder kunnen zeggen? Opeens ging ik helemaal twijfelen of ik mijn baan wel moest gaan opzeggen. Ik had nog niks ondertekend, dus ik zou het hele voorstel voor een nieuwe baan nog kunnen afblazen... De algemeen directeur had tegen mijn leidinggevende gezegd dat hij meer moeite moet doen om krachten te behouden waar hij echt boven verwachting tevreden over is en dat je die niet zomaar moet laten gaan, ondanks bezuinigingen. 

Mijn leidinggevende en ik zijn toen samen alsnog het gesprek aangegaan om te kijken wat de opties zouden zijn als ik bleef, maar uiteindelijk bleek dat veel minder aantrekkelijk voor mij te zijn. Ik ga bij mijn werkgever meer verdienen en dat bedrag kon mijn leidinggevende mij niet bieden. Ook ga ik bij mijn nieuwe werkgever een functie uitvoeren die beter aansluit bij mijn studies en bij mijn huidige werkgever zou de functie dan echt meer gericht gaan zijn op facilitaire zaken. We hebben alles goed doorlopen en zijn samen tot de conclusie gekomen dat het beter is dat ik vertrek. De dag erna heb ik mijn ontslagbrief ingediend, wat ook wel enorm gek was om te doen. 

Reacties van collega's op mijn vertrek

Na mijn leidinggevende te hebben ingelicht, ben ik het ook aan andere collega's gaan vertellen. Eerst vertelde ik het aan de MT-leden tijdens onze vergaderingen. De reacties daar waren gemengd. Ze waren erg blij voor me dat ik een nieuwe uitdaging aanga, maar ze waren ook wat in paniek. Er komt geen vervanger voor mij, dus wie neemt mijn werkzaamheden over? Moeten ze dan vanaf nu alles zelf doen en extra werk ernaast gaan doen? Allemaal vragen waar nog niet direct antwoord op was.

Ook andere collega's reageerden heel gemengd. Een collega moest bijna huilen toen ik hem vertelde dat ik de organisatie ga verlaten en werd heel erg emotioneel. Een andere collega haar reactie was: "Oh nee hè, wat kut! Nu lijkt het net alsof ik niet blij voor je ben... Dat ben ik wel! Maar het is echt doodzonde dat ze je laten gaan!". Weer een andere collega zei dat ik net op de juiste tijd ben uitgestapt, omdat de organisatie toch een zinkend schip is en zo'n "slim iemand als ik " daar niet te lang moet blijven en weer een ander reageerde best boos dat ze mij om budgetredenen lieten gaan. Konden ze dan niet op andere dingen bezuinigen? Waarom moeten ze dan zo'n goede werknemer wegdoen?

Ik voelde me echt heel erg gewaardeerd en gevleid dat het collega's zo veel doet dat ik de organisatie ga verlaten. Echter, het werd daardoor ook wel extra moeilijk voor mij. Ik beteken blijkbaar veel voor die mensen in hun dagelijkse werkzaamheden en dat ik wegga, raakt hen en heeft ook voor sommigen directe gevolgen voor hun werk. Je voelt je dan toch een soort van schuldig, terwijl ik dondersgoed weet dat ze zelf ook een andere baan kunnen zoeken als ze niet meer tevreden zijn of zelf wat harder moeten werken om veranderingen te bewerkstelligen. De reacties waren dus bij bijna iedereen gemengd. Allemaal blij voor mij, een mooie stap, logisch ook, maar wel een zonde voor de organisatie of voor henzelf. 

Wat is mijn nieuwe uitdaging? 

Dan zijn jullie ook vast benieuwd wat ik ga doen voor nieuwe functie. Ik ga aan de slag als adviseur arbeidsmarktcommunicatie en recruitment bij één van de 12 Provincies in Nederland. Ik blijf dus wel binnen de overheid werken, maar dit keer op provincie niveau in plaats van regionaal niveau, zoals ik nu doe bij de Veiligheidsregio. De Provincie leek mij echt een hele goede werkgever en de functie is echt iets waar ik nu al blij van word en waar ik me graag verder in wil ontwikkelen. De klik die ik had met mijn toekomstige collega's op het sollicitatiegesprek was al heel fijn en goed en ook voldeed deze werkgever aan alle eisen die ik had toen ik op zoek was naar een nieuwe baan. Volgende week maandag start ik al bij mijn nieuwe werkgever en ik heb echt heel veel zin in deze nieuwe uitdaging!

Loslaten van mijn eerste baan

Dat betekent ook dat er een einde komt aan mijn tijd bij de Veiligheidsregio. Mijn eerste grote mensen baan, waar ik mij tot volwaardig professional mocht ontwikkelen. Wat ik daar allemaal heb gedaan in mijn werk, kun je hier lezen. Dat heb ik in een ander artikel al uitgebreid beschreven. Nu ik dit schrijf, is mijn laatste week begonnen. Het voelt gek om deze plek straks te verlaten, om afscheid te nemen van collega's met wie ik twee jaar intensief heb gewerkt. Mijn veilige en vertrouwde plek verlaten, daar ben ik niet zo goed in... Maar ik weet dat het goed is, dat ik mijn nieuwe werkgever ook goed voor gaat zijn en dat ik daar ook hele mooie dingen mag gaan doen. De ervaringen en lessen uit mijn eerste baan, zal ik de rest van mijn leven met mij meenemen en het zal altijd de basis zijn van mijn carrière. Ik vind het ook heel gek dat ik na twee jaar alweer aan mijn tweede baan begin, het gaat zo snel! Maar het is een avontuur dat ik maar al te graag aanga en waarin ik weer verder kan groeien als professional. 

Hoe veel banen heb jij al gehad?