Afscheid nemen van mijn ouderlijke kamer

Het is bijna zo ver... Steeds komt de dag dat ik afscheid ga nemen van mijn ouderlijke kamer dichterbij... Ik wist heus wel dat ik op een dag afscheid zou gaan nemen van mijn kamer met de knalrode muren. De kamer waar ik van mijn twaalfde tot aan mijn zesentwintigste jaar heb doorgebracht. In deze kamer is zo veel gebeurd. Zo veel herinneringen. Ik bracht hier een overgroot deel van mijn tijd door. Het was mijn veilige plaats. De plaats waar ik alleen kon zijn, waar ik sleepovers en plezier had met vriendinnen, waarin ik een plek voor mijzelf en voor mijn vriend had. De plek waar ik dagelijks sliep, studeerde, werkte, huilde, lachte en kon ontspannen. Nu ga ik bijna afscheid nemen van de kamer die zo altijd zo fijn is geweest.

 

Van kleine kamer en een kamer delen naar grote balzaal

In 2008 zijn mijn familie en ik verhuisd naar een toentertijd nieuwbouwwoning. Daarvoor heb ik de eerste elf jaar van mijn leven geslapen in een wat kleine kamer met opvallend Nijntje behang. Omdat ons nieuwbouwhuis nog niet af was, hebben we een jaar in een huurhuis gewoond waar ik een kamer moest delen met mijn jongere broer. Maar een jaar later, net nadat ik de groep 8 musical had gedaan, gingen we verhuizen naar ons nieuwe huis. Als 12-jarige eiste ik toen meteen dat ik een grote kamer zou krijgen. Ik zou immers naar de middelbare school gaan en was natuurlijk al praktisch volwassen, dus al die ruimte zou ik zeker wel nodig hebben! Gelukkig vonden mijn ouders het goed en kreeg ik één van de grootste slaapkamers in ons huis. Voor een twaalfjarige was die kamer echt wel een grote balzaal! Vaak kreeg ik ook van familieleden en vriendinnen te horen dat ze mijn kamer zo ontzettend groot vonden en dat ik maar geluk had. Dat heb ik zeker, want jaren laten heb ik nog steeds profijt van al die ruimte!

Een leefkamer met rode muren

Ik had toen ik eenmaal wist welke kamer ik zou krijgen ook een hele duidelijke visie van hoe die kamer eruit zo moeten zien. Het kleurenpalet zou bestaan uit rood, wit en zwart. De vloer op mijn kamer moest van wit laminaat zijn. Ik zou een aantal muren knalrood verven, de rest van de wanden zouden wit blijven om het rustig te houden. Verder moesten alle meubels zwart, wit of rood zijn. Destijds was rood mijn lievelingskleur en had ik de inspiratie qua stijl en inrichting opgedaan vanuit een serie die ik volgde. Een personage had een hele mooie rode slaapkamer waar ik fan van was en mijn kamer moest daarop gaan lijken. Zo gezegd, zo gedaan. Veel spullen haalden we bij de Ikea, waar gelukkig veel rode meubelen beschikbaar waren. Ik kreeg de oude vitrinekast van mijn ouders waar ik mijn beeldjescollectie in kon bewaren en mijn bed haalden we bij een beddenzaak. Ook wilde ik per se een bank en televisie op mijn kamer. Naast dat ik in die kamer zou slapen, zou ik er ook gaan leven. Het moest een woonkamer slash slaapkamer slash studeerkamer worden. Wat een mazzel dat mijn visie uiteindelijk tot leven is gekomen (thanks papa en mama!). Mijn ouders gaven mij de ruimte (en een budget) om mijn wensen voor een nieuwe slaapkamer te realiseren. Tot op de dag van vandaag ben ik zo ontzettend blij met mijn kamer. 

De beeldjescollectie. Al sinds mijn tiende paar ik beeldjes.

Herinneringen aan mijn kamer

Daarna begon het leven op mijn kamer. Er is sindsdien zo veel gebeurd en er zijn zo veel herinneringen die ik heb gemaakt in deze kamer. Hele leuke en mooie herinneringen, maar ook de meest zwarte en nare dagen uit mijn leven hebben zich hier afgespeeld (of in elk geval de verwerking daarvan). Ongeveer 14 jaar aan herinneringen kleven in deze kamer. Om maar een voorbeeld te noemen: ik heb hier ontiegelijk veel huiswerk gemaakt. Mijn bureau heeft letterlijk elk niveau voorbij zien komen. Van vmbo-gl lesboeken tot complexe, Engelstalige universitaire teksten voor mijn masterdiploma. Zoals de meeste van mijn bloglezers wel weten, ben ik op het vmbo-gl begonnen, stroomde ik na twee jaar door naar de mavo (vmbo-tl) en haalde ik twee jaar later mijn mavodiploma. Vervolgens ben ik twee jaar havo gaan doen en behaalde ik daar mijn diploma. Meteen daarna, in 2014, ging ik hbo Human Resource Management studeren en rondde ik die studie na vier jaar keurig af. Om vervolgens nog twee jaar een pre-master en een master aan de universiteit te volgen. En daarna begon ik (vanwege Corona en het verplichte thuiswerken) ook mijn eerste baan in deze kamer, waar ik nu dagelijks aan datzelfde bureau als 14 jaar geleden mijn beleidswerkzaamheden mocht uitvoeren. Het bureau is hetzelfde, alleen heb ik een andere, meer ergonomische bureaustoel gekocht. Ik had eerst een knalrode bureaustoel, maar die was echt aan vervanging toe. Inmiddels is die ingeruild voor een grijs exemplaar (die je ook op de foto ziet), die straks ook meegaat naar mijn nieuwe huis. De groei die ik heb gemaakt in deze kamer is echt enorm en mijn bureau heeft voor zo veel verschillende schoolniveaus en mijn eerste baan gefungeerd. Ik vind het bizar dat een bureau zo'n speciale geschiedenis kan hebben!

Ik heb niet alleen school- en werk gerelateerde herinneringen aan deze kamer, maar ook tal van andere herinneringen. Mijn kamer was ook echt de plek van ontspanning. Ik ontving er vriendinnen om gezellig te kletsen, een spelletje te doen, films te kijken en thee te drinken met een masker op ons gezicht. We hielden vaak in de zomer logeerpartijtjes hier, waardoor er een extra logeerbed in mijn kamer werd geplaatst, zodat we samen in dezelfde ruimte konden slapen. Daar was in mijn grote kamer meer dan genoeg ruimte voor. Er zijn wel eens twee vriendinnen tegelijk komen logeren in mijn kamer, wat ook heel makkelijk paste! Ook bracht ik weekenden lang door met Luuk in mijn kamer waar we fijne momenten hadden. We leerden elkaar beter kennen, hadden alle privacy en ruimte die we nodig hadden, speelden games, gekeken films en series en bespraken allerlei problemen, dromen en toekomstvisies. Samen kwamen we hier tot rust. 

In deze kamer leerde ik yoga en werd het dagelijks onderdeel van mijn leven. Dagelijks rolde ik hier mijn yogamat uit en nam ik echt even tijd voor mezelf. Het werd in deze kamer een gewoonte om yoga te doen. Mijn kamer was een plek waar ik alles even kon loslaten. Ik begon in 2013 in deze kamer It’s Meggie Time en schreef talloze blogartikelen, op bed, op de bank, aan mijn bureau... Op mijn bankstel heb ik erg veel gelezen. Lekker met een boek even helemaal van de wereld zijn. Ik zette mijn radio hard en danste voor de spiegel op mijn favoriete muziek alsof ik aan het optreden was voor een groot publiek. Ik kon na een vakantie weer heel blij zijn om weer in mijn eigen kamer en bed te mogen slapen. Ook hebben een aantal oppashonden in mijn kamer (lees: in mijn bed) gelogeerd, wat ook heel gezellig was! In deze kamer sloot ik, in een lastige periode in mijn leven, vriendschap met twee meiden, die ik tot op de dag van vandaag (Inmiddels alweer 12 jaar!) mijn vriendinnen kan noemen. Hen leerde ik online kennen in een periode dat ik geen vriendinnen had en erg werd gepest en via mijn laptopje die ik op schoot had in bed, werden ze goede vriendinnen van mij. 

Natuurlijk waren er ook minder rooskleurige momenten in deze kamer. Vervelende dingen in mijn leven zoals me enorm rot voelen omdat ik gepest werd, onzeker was en een laag zelfbeeld had en problemen had met eten en mijn lichaam. Momenten waarop ik vol afschuw naar mezelf keek in mijn spiegel en me afvroeg of alles ooit wel zou goedkomen. Ook dingen als liefdesverdriet, een ruzie of een slecht gesprek, erge stress die ik ervoer om school of andere dingen in het leven, boos zijn op de hele wereld of ziek zijn, ontgingen deze kamer niet. Desondanks was het wel altijd mijn veilige haven, de plek waar al die emoties er mochten zijn, waar ik ze verwerkte en ze een plekje gaf.

Naast al die mooie en minder mooie herinneringen zijn er nog tal van andere herinneringen die ik hier maakte. Eigenlijk te veel om op te noemen! Daar zou ik nog wel vijftig alinea’s over kunnen schrijven. Mijn kamer is gewoon een belangrijke plek voor mij geweest. Die missie die ik als twaalfjarige had is na 14 jaar zeker volbracht, mijn kamer was echt een aangename leefkamer met rode muren! Nu zou ik geen rood meer in mijn huis kiezen, omdat mijn smaak veranderd is. Desondanks heb ik nooit eerder mijn kamer een make-over gegeven, omdat het tot op de dag van vandaag gewoon zo hoorde. Anders zou mijn kamer niet meer voelen als mijn kamer. 

 

Afscheid nemen

Na 14  jaar met veel plezier in deze kamer te hebben geleefd, neem ik afscheid. Eigenlijk heb ik het daar veel moeilijker mee dan afscheid nemen van de rest van mijn huis. Zoals je wel kan lezen, is mijn kamer gewoon erg belangrijk voor mij. Ik besef me ook heel goed dat ik straks een mooi huis heb waar ik heel veel nieuwe herinneringen ga maken en waarin elke kamer misschien wel speciaal wordt voor mij. Voor nu is het afscheid van mijn kamer ook echt een hoofdstuk uit mijn leven dat ik nu afsluit. Misschien klinkt dit allemaal wat theatraal, maar voor mij persoonlijk is het wel een groot ding. Ik weet dat het goed zo is. Tijd voor verandering, voor nieuwe herinneringen en om mijn jeugd officieel af te sluiten. Deze tijd komt nooit meer terug, maar ik koester al die herinneringen, mooi of minder mooi, ontzettend en neem het ook de rest van mijn leven met mij mee. Mijn ouderlijke kamer was mijn veilige plek waar ik mezelf enorm mocht ontwikkelen, kon rusten, mijn ware emoties kon uiten en waar ik veel plezier heb beleefd. Ik ben dankbaar dat ik veertien jaar zo'n fijne plek heb gehad en dat ik hier mocht opgroeien tot de sterke, zelfstandige vrouw die ik nu ben geworden. 

Hoe viel voor jou het afscheid van je ouderlijke kamer?