Huisupdate 7: Moeite met verhuizen

Het is al een hele tijd geleden dat ik voor het laatst een update gaf over mijn koophuis. Dat had een reden. Het proces rondom het huis stond een beetje stil. Voor mij is het bijna tijd om te gaan verhuizen. Dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Ik had namelijk moeite met verhuizen en het loslaten van mijn ouderlijk huis en mijn ouderlijke kamer. Daar ga ik in dit artikel wat dieper op in.

 

Koudwatervrees

Een hele tijd heb ik geroepen dat ik zo snel mogelijk wilde verhuizen en dat het huis niet snel genoeg af zou kunnen zijn. Ik was helemaal klaar met het thuis bij mijn ouders wonen, met verbouwen en klussen, met heen en weer reizen tussen twee woningen en ik was ervan overtuigd dat als de verbouwing klaar zou zijn, ik meteen in zou trekken. Alle kluswerkzaamheden waren voor een groot deel klaar, de meubels stonden er in elkaar en wel, onze nieuwe matrassen waren geleverd, het huis was schoon en opgeruimd. Helemaal klaar om in te trekken zou je zeggen. En toen begon bij mij het koudwatervrees. Ik wilde niet. Ik voelde enorm veel weerstand om over te gaan. Dit huis voelde totaal niet als mijn thuis. Moest ik dan echt afstand doen van mijn oude vertrouwde kamer en omgeving? En zou mijn stok achter de deur om mij nog een beetje "kind" te voelen nu ik nog bij mijn ouders woon verdwijnen? Ben ik dan echt de grote alwetende en zelfvoorzienende volwassene en is er geen weg meer terug naar het jong en onbezorgd zijn? Moet ik dan voor langere tijd daar wonen en is mijn huidige thuis dan niet meer mijn thuis? Ben ik dan op visite?

Opeens speelden zich allemaal van dit soort vragen door mijn hoofd. Dat vond ik heel overweldigend. Ik had zo veel druk op het moeten verhuizen gelegd met een strakke planning, dat ik niet eens de tijd had om die gedachtes en emoties een plekje te geven. Terwijl mijn vriend Luuk allang over was naar ons nieuwe huis, woonde ik nog thuis en voelde het voor mij niet goed om meteen volledig in de nieuwe woning te verblijven. Het was niet dat ik niet blij was met de woning of dat ik niet met Luuk wilde samenwonen, absoluut niet. Het lag er gewoon aan dat ik een hoofdstuk in mijn leven afsluit dat straks nooit meer terugkomt. Dat benauwde mij. 

Ook het inpakken en uitzoeken van mijn spullen stelde ik enorm uit. Ik had er naast mijn fulltime baan, sociale leven en hobby's gewoon geen puf voor om dat te regelen. Onbewust stelde ik het gewoon steeds uit (terwijl ik normaal echt geen uitsteller ben en juist wil doorpakken) en bleef ik smoesjes verzinnen waarom ik nu niet een doos zou kunnen inpakken of spullen zou kunnen weggooien. Ik kon mijzelf er gewoon niet toe aanzetten. 

Kleine stappen 

De gedachten die door mijn hoofd spookten, heb ik ook bespreekbaar gemaakt met Luuk en mijn ouders. Die begrepen het gelukkig erg goed. Mijn ouders gaven meteen aan dat er geen haast is bij het verhuizen en dat ik alle tijd heb om langzaamaan over te gaan naar het nieuwe huis. Ook Luuk weet heel goed dat ik verandering altijd lastig en spannend vind en bood mij alle ruimte om rustig te wennen aan het nieuwe huis. Luuk is een stuk minder gevoelig voor verandering dan ik en woont al sinds maart in het huis. Dat ik pas eind juni over ga, was voor hem geen enkel probleem. We hebben het rustig aangepakt. Toen Luuk er pas net woonde, ben ik één nachtje blijven slapen. Dat voelde toen al best overweldigend en veel, dus is Luuk nog een aantal keer naar mijn ouderlijk huis gekomen. Daarna ben ik het langzaam gaan opbouwen. Eerst verbleef ik alleen een aantal weekenden, van vrijdagavond tot maandagochtend als ik weer moest werken. En langzaam breidde zich dat uit. Ik werkte een aantal keer thuis in het nieuwe huis, ging er op een vrije dag heen om er vervolgens een langer weekend te zijn. Ik heb ruim de tijd genomen om dit langzaam op te bouwen. 

Voor Luuk was het stiekem ook wel prettig om even het rijk voor zichzelf te hebben. Hij kon kleine klusjes in huis doen die niet per se noodzakelijk waren, maar wel fijn zijn om afgerond te hebben. Ook heeft hij nog nooit echt alleen gewoond en is hij in een aantal maanden heel zelfstandig geworden en weet hij in zijn eentje ook het huishouden te runnen en te koken. Ik was ook een beetje bang dat al die verantwoordelijkheden op mij zouden komen te vallen, maar Luuk heeft zich echt ontwikkeld, waardoor we de huishoudelijke taken straks goed en netjes kunnen verdelen. 

Schaamte

Stiekem schaamde ik mij er ook wel voor dat ik er zo lang voor nodig had om daadwerkelijk te gaan verhuizen, terwijl het huis allang bewoonbaar is. Ik vond het lastig om tegen vrienden uit te spreken dat ik weerstand voelde en er nog niet klaar voor was om te verhuizen. Ook tegenover collega's die heel benieuwd waren naar de ontwikkelingen rondom mijn huis vond ik het moeilijk om eerlijk te zijn dat ik nog niet in mijn nieuwe huis woon en dat het nog niet goed aanvoelt. Ook tegenover familieleden (buiten mijn gezin) wilde ik er niet te veel over praten en verzond ik excuses waarom ik er nog niet woonde: het is nog niet klaar, want we moeten X nog doen... Op een gegeven moment had ik mezelf een deadline gesteld. Als mijn bureau (met lange levertijd) eindelijk was geleverd, zou ik overgaan. Er was iets mis gegaan met de levering, dus kon ik nog langer achter dat excuus blijven hangen, maar ook toen het bureau eenmaal in elkaar stond duurde het even voordat ik zeker was dat ik nu echt kon verhuizen. En de schaamde bleef. Ik heb dat huis nu alweer bijna een jaar en ik heb er ook ruim 10 maanden op gewacht voor ik de sleutel kreeg. Allemaal een vrij langdurig proces en nog was ik mij aan het aanstellen en kon ik maar niet verhuizen... Waarom moet ik nou toch zo raar doen? Dat heb ik mezelf heel vaak afgevraagd. Ik vond het op een gegeven moment gewoon gênant. 

De sprong wagen

Inmiddels schaam ik mij niet mijn voor mijn gevoelens en gedachten. Dit hoort ook bij het verhuizen en ook dit wil ik gewoon delen. Als je over verhuizen lees, lees je vaak over mensen die meteen helemaal happy zijn in hun nieuwe woning, snel gewend zijn en het allemaal leuk vinden, maar je leest niet de verhalen over mensen die verandering lastig vinden, moeite hebben met loslaten, onzeker zijn over of ze een eigen huis hebben wel allemaal kunnen. Daarom wil ik ook eerlijk zijn en de mogelijk minder leuke kant van het hebben van een koophuis en een verhuizing met jullie delen. 

De definitieve datum voor mijn verhuizing is inmiddels geprikt. Mijn spullen zijn grotendeels uitgezocht, ingepakt en weggegooid en sommige spullen hebben zelfs al een plekje gekregen in mijn nieuwe woning. Ik kan nu wel stellen dat die kleine stappen mij goed hebben gedaan en dat ik nu wel echt gewend ben aan het nieuwe huis. Inmiddels heb ik het zelfs al een paar keer "thuis" genoemd! Het voelt nu veel beter dan een paar weken geleden om te gaan verhuizen en pas nu heb ik het gevoel dat ik er klaar voor ben. Nou en dat ik wat meer tijd nodig had. Dit was mijn proces en door mijn omgeving heb ik ook alle tijd en ruimte gekregen om dat proces door te gaan en er echt mijn draai in te vinden en de druk op mezelf om te moeten verhuizen te verminderen. Nu kan ik er veel beter van genieten, schiet ik niet meer in paniek als ik aan verhuizen denk en kijk ik er juist naar uit om samen met Luuk in ons nieuwe huis te gaan wonen. Het huis is nog steeds niet af, maar volgens mij is een huis dat nooit helemaal. De komende tijd zullen we weer nieuwe dingen kopen en dingen gaan aanpassen. Uiteraard hou ik jullie daar ook van op de hoogte! 

De volgende update die ik zal schrijven zal echt vanuit het nieuwe huis zijn waar ik dan definitief woon! Ik kan er nu echt naar uitkijken om een nieuw hoofdstuk van mijn leven daar te gaan beginnen. Zo is het toch nog allemaal weer goed gekomen en kan ik straks echt tevreden zijn met mijn nieuwe huis!

Heb jij moeite gehad met een verhuizing?