Review: boek over loslaten | Loslaten

Mijn onderzoek kan natuurlijk niet betrouwbaar genoeg zijn zonder enige literatuur. In de databank van het mediacentrum van mijn hogeschool zocht ik naar literatuur die mij verder kon helpen in mijn zoektocht naar loslaten. Toevallig vond ik een boek met dezelfde titel. Dit boek is geschreven door Jan Wolter Bijleveld en Ingeborg Deana (2010). In deze blog vertel ik kort wat er aan bod is gekomen in het boek, maar ik focus vooral op mijn eigen mening en ik vertel wat ik eruit gehaald heb. 

Korte samenvatting

Het motto wat steeds in dit boek terugkomt is: Doe minder, leef meer. 

Er worden in dit boek allerlei verschillende vragen beantwoord. Per hoofdstuk staat er een andere vraag centraal en allemaal hebben ze te maken met loslaten, prestatiedruk, weten wat je wilt en jezelf vergelijken met anderen. Opvallend is dat elke vraag begint met het woordje 'moet', want we moeten tegenwoordig zo veel. Het leuke is, je moet helemaal niets. Dat is ook de conclusie van elk hoofdstuk. Niets moet, je hebt zelf in de hand wat belangrijk is in jouw leven.

Voorbeelden van vragen die aan bod komen zijn:

• Moet ik weten wat ik wil?
• Moet ik me schuldig voelen?
• Moet ik goed kunnen koken?
• Moet ik alles perfect doen?
• Moet ik de ideale moeder zijn?
• Moet ik twitteren, op Facebook, bloggen of op LinkedIn?
• Moet ik mediteren?
• Moet ik sorry zeggen?

En zo zijn er nog veel meer vragen die beantwoord worden in dit boek, zoals je ziet zijn er allerlei verschillende thema's die besproken worden. Voor mij was niet elk thema even relevant. Ik heb wel heel het boek gelezen, maar thema's die voor mij niet gelden, laat ik verder in deze blog buiten beschouwing. 

Verder kun je in dit boek ook nog diverse quotes vinden die te maken hebben met loslaten en motiverend kunnen werken. Sommige quotes zetten je ook echt even aan het denken, hier kom ik later op terug. 

Wat vind ik van dit boek?

Het boek omvat 216 bladzijdes, maar leest heel vlot weg. Ik heb het binnen twee avonden uitgelezen. De taal in het boek is begrijpelijk en de informatie wordt op een luchtige toon gebracht. Zoals in de samenvatting genoemd, worden er meerdere vragen beantwoord in dit boek. Aan niet elke vraag had ik iets voor mijn zoektocht naar loslaten. Ik hoef bijvoorbeeld niet te weten of ik de ideale moeder moet zijn, of ik nog een plattere flatscreen-tv wil en of ik de telefoon moet opnemen als hij gaat. Meer relevant waren voor mij de vragen omtrent positief denken, gelukkig worden, efficiënt bezig zijn, dingen perfect doen en minder streng voor mijzelf zijn. Deze vragen werden beantwoord in het boek en de aan het ene antwoord had ik meer dan aan het andere antwoord. Sommige antwoorden kunnen voor mij werken, maar andere antwoorden gaan mij niets opleveren. Dat is wat ik jammer vond aan het boek; de antwoorden zijn een beetje eenzijdig, waardoor het niet allemaal even interessant of nuttig is. 

Tussendoor zijn er in het boek vrolijke pagina's met een grote quote erop. Dit maakte het boek voor mij wat speelser. Enkele quotes als: 'als je de weg even kwijt bent, kom je nog eens ergens' en 'Mijn hoofd is gewoon eerder vol dan mijn agenda', waren heel herkenbaar voor mij. Deze quotes bevatten niet veel informatie, maar hebben mij toch wel een tijdje aan het denken gezet, gewoon omdat er zo veel waarheid inzit. Dit waren leuke toevoegingen in het boek! 

Al met al vond ik het wel een fijn boek om te lezen en zou ik hem ook wel aanbevelen aan mensen die ook interesse hebben in loslaten. Voor mij stonden er een aantal handige dingen in, maar dingen die voor mij niet handig waren, kunnen voor jou wel weer handig zijn. Ik zou dit boek zeker een kans geven, als  je hier net als ik mee bezig bent of meer over wilt weten.

Wat heb ik ervan geleerd?

De belangrijkste les die ik uit dit boek gehaald heb is: niets moet en alles mag. 

Je hoeft niet alles perfect te doen, want perfect bestaat niet en het is slechts een etiket dat je op iets plakt. Het is eigenlijk niets zeggend. Bijleveld en Deana (2010) gaven aan dat perfect maar saai is. Perfect is het eindstation en betekent dat iets klaar is. Je kunt er verder niks meer mee. Daarom zijn imperfecties zo leuk; het is niet volmaakt, maar wel natuurlijker en levendiger. Om gelukkig te zijn, hoeft niet alles perfect te zijn. Dat ben ik mij wel meer gaan beseffen. Mijn leven is niet perfect. Ik heb nog altijd moeite met (ongezond) eten, stress om school, onzekerheid over mijn lichaam en angst voor de toekomst, maar dat wil niet zeggen dat ik ongelukkig ben of dat ik later gelukkiger zal zijn. Mijn leven is niet perfect, maar ik ben wel gelukkig met hoe het nu gaat. 

Een andere les die ik uit dit boek gehaald heb, is dat je niet altijd positief hoeft te denken. Zelf ben ik een doemdenker en vind ik dat andere mensen veel te positief en optimistisch zijn. Ik dacht altijd dat het erg was dat ik geen optimist ben en daarom met veel mensen ook niet lig. Er lijken in mijn omgeving meer optimisten dan pessimisten te zijn. Het kan niet zo zijn dat je altijd positief bent. We leven in een glimlachmaatschappij en op social media doet iedereen alsof hij happy en gelukkig is met alle volmaakte levens die voorbij komen. Dat is allemaal een leugen. Je hoeft niet altijd blij en positief te zijn. Het is niet erg om eens flink te klagen en je zielig te voelen. Dat betekent  niet dat je zielig bent. Negativiteit kan soms goed zijn en hoort bij het leven. Shit happens. Ik ben dus helemaal niet zo'n vreemde eend als ik in eerste instantie dacht... 

Tot slot was er een hoofdstuk "Moet ik het Go*@#&,m% allemaal weer zelf doen?!', waarin ik mijzelf enorm herkende. De vraag of ik het allemaal weer zelf moet doen, omdat ik het niet vertrouw als andere mensen dingen regelen of overnemen. Zij zullen het toch nooit zo goed doen dan wanneer ik het zelf zou doen. In dit hoofdstuk werd duidelijk omschreven wat de nadelen zijn als je alles altijd zelf wil doen (mensen gaan op je meeliften, zullen niet aanbieden om te helpen of maken misbruik van je etc.), die mij enorm aan het denken hebben gezet. Ik vroeg mij af: wat is het ergste dat kan gebeuren als ik mij een keer ergens niet mee bemoei en werk delegeer? 

Dat heb ik uitgeprobeerd en het werk werd alsnog gedaan, alleen op een andere manier dan ik het zelf zou doen. Dit betekent niet dat het fout is, het is alleen anders. Hierdoor kon ik meer accepteren dat het goed is om werk soms te delegeren en andere mensen te vertrouwen. 

Is dit de oplossing?

Hoewel het een leuk en enigszins leerzaam boek is, is dit natuurlijk niet de oplossing voor het probleem. Er staan hele handige tools in om los te laten en laten  je inspiratie opdoen over denkwijzes en manieren van handelen. Echter garanderen de schrijvers van het boek niet dat je ook daadwerkelijk los gaat laten, zij omschrijven situaties en rijken tools aan waarmee je aan de slag kunt. Zelf heb ik de tools die voor mij zouden kunnen werken eruit gehaald en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Verder was het ook interessant om literatuur over loslaten te lezen en eens door andere mensen  hun ogen te ervaren wat het voor hen betekent of wat voor hen helpt. Dit boek is geen handleiding naar volledig loslaten, maar zorgt ervoor dat je wel weer een paar stappen vooruit kunt. Ik heb er een aantal lessen uit gehaald en die neem ik zeker mee, maar de oplossing om echt meer los te laten, die zal zich door de jaren heen gaan ontwikkelen. Ik geef het de tijd en neem er de tijd voor. 

Liefs,

Meaghan

Gebruikte literatuur:

Bijleveld, J. & Deana, I. (2010). Loslaten. Utrecht: Bruna Uitgevers B.V.