Reflectie op situaties waarin ik (niet) losliet | Loslaten

De afgelopen tijd zijn er een aantal situaties geweest waarin ik kon loslaten. Deze wilde ik wel met jullie delen. Allereerst omschrijf ik de situaties en vervolgens geef ik er een reflectie op. Voelde het goed om los te laten? Wat deed het met mij? Liet ik überhaupt wel los? Elk moment is weer een leermoment en daarom is het goed om regelmatig te reflecteren op jezelf. Zo kan ik het de volgende keer misschien anders aanpakken en kan ik ook weer verder met mijn zoektocht naar loslaten. 

 Er is geen courgette meer!

Een recent voorbeeld is een voorbeeld in de supermarkt. De situatie zag er als volgt uit: ik was samen met mijn vriend Luuk boodschappen aan het doen in de Albert Heijn. Van te voren maken wij altijd een lijstje met wat wij nodig hebben, want het is voor mij lastig om ter plekke te verzinnen wat ik wil eten. Ik heb dit graag van te voren concreet, zodat ik niet voor het blok kom te staan, aangezien eten niet altijd even makkelijk is. Echter kwam ik wel voor het blok te staan, want wij zouden courgetti gaan eten, alleen hadden ze bij de Albert Heijn geen courgette meer, wat wel het hoofd ingrediënt is van het gerecht. Hierdoor schoot ik meteen in de stress, want wat moesten we nu? Ik raakte licht in paniek en zei tegen Luuk dat ik het niet leuk vond. Ik klaagde nog: 'wat een slechte supermarkt... Ze hebben hier ook helemaal niks...'  en ik wist niet goed meer wat ik moest doen. Mijn hoofd werd een chaos en het huilen stond mij nader dan het lachen. Luuk bleef echter rustig en probeerde met alternatieven voor eten te komen, maar in mijn hoofd had ik courgetti ingepland, dus het moest ook courgetti worden. Uiteindelijk kreeg hij mij niet rustig en stelde hij voor om naar een ander filiaal van Albert Heijn te gaan. We reden een dorpje verder en daar hadden ze gelukkig wel courgette! Probleem opgelost.

Nu ik op deze situatie terugblik, vind ik het best heftig dat ik helemaal in paniek raakte doordat er geen courgette was. en dat we speciaal naar een ander filiaal gingen om te kijken of ze het daar wel hadden. Ik weet van mezelf dat ik het lastig vind om een alternatief te bedenken. Wat ik in het vervolg zou kunnen doen, is thuis meerdere opties voor het eten te bedenken. Wanneer er dan een essentieel ingrediënt uitverkocht is, kan ik terugvallen op het andere recept wat ik wil maken. Ook vind ik niet dat ik in deze situatie losliet, want ik moest kosten wat het kost courgette zien te krijgen en ik luisterde ook niet naar de alternatieven die Luuk mij bood, tot de woorden: 'ander filiaal' vielen. Natuurlijk is dat ook een oplossing, maar het is net te veel moeite. 

Discussie in het projectgroepje 

Samen met mijn projectgroepje  moest ik een bepaalde beslissingen nemen. We kwamen er niet uit wat we zouden gaan doen voor een presentatie die wij moesten houden. Ik had een andere mening dan mijn groepsgenoten. Zij waren het niet met mij eens, terwijl ik dacht dat mijn idee het beste was. Dit was frustrerend, want ik ga altijd voor het beste resultaat en dan is vaak in mijn ogen alleen mijn manier goed. Hierdoor ontstond er een discussie, waarin zij mij probeerden te overtuigen van hun plan, maar ik kon mij er gewoon niet goed in vinden. Ik dacht dat wij hierdoor een lager cijfer zouden gaan halen. Na lang praten, besefte ik mij uiteindelijk dat zij ook een goed cijfer willen halen en dat zij bepaalde dingen misschien anders aanpakken dan dat ik doe. Dit betekent niet dat wat zij willen fout is, ze doen het alleen anders. Ik gaf uiteindelijk mezelf maar over aan hun plan en we gingen dit uitvoeren. Tijdens de presentatie bleek hun plan ook een succes te zijn en had ik mij dus voor niets druk gemaakt.

Conclusie: ik liet los in deze situatie! Ja, echt! Ik vond het wel lastig om het werk uit handen te geven en het op een andere manier uit te voeren dan dat ik zelf zou doen, maar toen wij als groep eenmaal besloten hadden hoe de uitvoering eruit zou gaan zien, ging ik er niet meer over piekeren of te lang over nadenken. Ik vertrouwde er wel op dat het goed zou komen en dat ze vaardig genoeg zijn om de opdracht goed uit te voeren. Ik bleef vrij rustig in deze situatie en liet het ook echt los dat de controle een keer niet bij mij lag.

Het is nog niet af...

Laatst was ik aan het werk voor school en had ik best een drukke agenda. Ik maak altijd strakke planningen en mag ook niet stoppen met werken, voordat alles van mijn planning met een roze marker is afgevinkt; ik moet alles gedaan hebben wat er voor die dag op de planning stond. Ik zou diezelfde week tentamen hebben en trouw leerde ik al weken van te voren elke dag, om de stof zo goed mogelijk in mijn hoofd te hebben. Je raadt het al: ik had alles van mijn planning gedaan voor die dag, behalve het leren van mijn tentamen. Ik moest van mijzelf drie hoofdstukken doornemen. Echter was ik moe, was het al half 12 in de avond en was ik die dag om 10 uur in de ochtend begonnen met werken (uiteraard had ik wel lunchpauze, kleine pauzes en avondeten ingepland). Ik moest van mezelf nog leren, maar ik zou de stof dan niet meer goed in mij kunnen opnemen. Het was al laat en ik was moe. Mijn vriend Luuk riep mij toen halt en zei dat ik moest gaan slapen. Op dat moment was er weer paniek in mijn hoofd. Als ik nu niet zou leren, had ik er helemaal niets aan gedaan, waardoor ik dus kans heb op een lager cijfer. Uiteindelijk ben ik niet gaan leren en zou ik eerder op staan om de 'schade' in te halen. In bed lag ik nog te piekeren erover en die nacht droomde ik zelfs dat ik mijn tentamen niet had gehaald, omdat ik geen enkele vraag wist en ik te weinig tijd had.

Je kunt wel stellen dat ik het toen niet had losgelaten. Ik baalde van mezelf dat mijn planning niet af gekomen was en dat ik niet geleerd had voor die dag. Ook krijg ik zelfs nachtmerries hiervan, omdat ik vond dat ik gefaald had. Als ik er nu op terug kijk, dan weet ik niet heel goed hoe ik het anders had kunnen doen. Achteraf was mijn planning misschien te strak, had ik te veel ingepland of misschien te langzaam gewerkt. Ik weet niet goed waar het aan lag. Wat ik wel kan doen, om mezelf gerust te stellen, is misschien om de hoeveelheid leerwerk voor die dag te halveren. Dan heb ik er toch naar gekeken en heb ik het gevoel dat ik toch iets gedaan heb. Ook kan ik misschien  het leren eerder op de dag doen en een minder 'belangrijke' taak wat verder op de dag inplannen, zodat ik minder in de stress schiet als ik er niet aan toe kom.

Onzeker muurbloempje? 

Een aantal weken geleden was ik naar het kraamfeest van Luuk zijn broer en zijn schoonzus. Onlangs hebben zij een zoontje gekregen en gaven zij een kraamfeest. Echter heb ik een hekel aan feestjes waarbij mensen komen die ik niet (goed) ken en waarbij je verplicht sociaal moet zijn. Daar kan ik best tegenop zien en mij druk over maken. Ik ken die mensen niet. Wat moet ik dan zeggen? Welke houding moet ik aannemen? Ga ik zitten of ga ik staan? Bij wie sluit ik aan? Hoe lang gaan we er eigenlijk heen en mag ik van mijzelf wel of geen taart eten? 

Dit zijn allemaal gedachten die door mijn hoofd spoken en waar ik  heen onrustig van werd. Ik  had helemaal geen zin meer in dat stomme kraamfeest en wilde ook het liefst niet mee. Echter kan ik dat niet maken tegenover Luuk, mijn zwager en mijn schoonzus. Dus, we gingen er op de zondagmiddag toch heen. Met enige spanning liepen we hun huis in en wist ik mij gelijk geen houding te geven. Er waren zo veel mensen... Moest ik iedereen een hand geven en feliciteren of zou ik gewoon door de kamer iets roepen? Gelukkig nam Luuk de leiding en volgde ik hem maar. Op een geven moment kwam Luuk mensen tegen die hij kende en ging hij daarmee praten. Waardoor ik alleen bleef. 

'Zal ik maar drankjes halen, schat?' vroeg ik nog. Snel haastte ik mij naar de tafel waar de drankjes stonden en schonk ik twee bekertjes in. Eenmaal terug stond ik er een beetje bij en voelde ik mij heel ongemakkelijk. Het lukt me gewoon  niet om een gesprek te voeren met vreemde mensen als ik niet met een bepaald doel of onderwerp aan de slag kan. Op school of werk gaat dat veel makkelijker, want daar heb je vaak iets waar je aan moet werken. In privé situaties is dat heel anders. Hier kan ik geen leiding nemen of overhead tonen. Hier kan ik niet terugvallen op mijn expertise of ervaring. Uiteindelijk werd de stress minder. Dit kwam doordat mensen uit zichzelf een heel verhaal begonnen tegen mij, waarbij ik maar meesprak. Ook kwam ik een vriend van Luuk tegen die ik kende, waar ik mee kon praten. Na een tijdje keerde Luuk ook weer terug en kon ik bij hem blijven. Beetje bij beetje liet ik het meer los, omdat ik begon te merken dat mensen ook maar wat doen en ook zomaar praten over random onderwerken. Zij weten het ook niet, net als ik. Iedereen doet maar wat en dat stelde mij gerust. Er is geen goed of fout.

Hierop terugblikkend kan ik stellen dat ik eerst best bezig was met allerlei vragen in mijn hoofd, maar dat het uiteindelijk vanzelf goed kwam, naarmate ik langer op het feest was. Oké, ik gunde mezelf geen stuk taart en ik kan ook niet zeggen dat ik  het een geweldig feest vond, maar het is allemaal best meegevallen. Beetje bij beetje begon ik aan de drukte te wennen en ook gaan mensen vanzelf tegen je praten en kun je best makkelijk mee praten. Hierdoor liet ik al die angsten in mijn hoofd meer los en deed ik maar gewoon mee. Als feedback kan ik aan mezelf geven dat ik misschien op voorhand kan informeren bij de organisator wie er op het feest komen, zodat ik misschien de mensen kan opzoeken die ik ken en het mij al gerust kan stellen dat er bekende gezichten zijn. Verder kan het misschien ook helpen om wat vroeger te komen, zodat het nog niet heel druk is en ik ook langzaam kan wennen aan alle nieuwe gezichten die erbij komen. Zo is het minder spannend dan wanneer je één van de laatste bent en je in een bomvol huis terecht komt. Al met al vind ik wel dat het goed gegaan is en dat ik ook mijn best gedaan heb om sociaal te zijn. Ik kon steeds meer loslaten, hoewel er nog altijd verbetering in zit!

Liefs,

Meaghan