Vijf dingen waar ik onzeker over ben

'Meaghan, jij bent altijd zo zelfverzekerd. Was ik dat maar meer.' zei laatst iemand tegen mij. Leuk om te horen, maar dat is niet helemaal waar. Ik ben regelmatig onzeker over van alles en nog wat. Ik weet dat heel veel mensen die verdoezelen en doen alsof zij allemaal heel zelfverzekerd zijn, maar geloof me: iedereen is onzeker. Ook ik wil mijn onzekerheden nog wel eens verstoppen, maar aan de andere kant is het ook goed om hier openheid over te creëren. Niemand is perfect en iedereen is wel eens onzeker. Vandaar dat ik vijf onzekerheden van mijzelf op een rijtje heb gezet. 

1. Onzekerheid over mijn intelligentie 

Op de basisschool was ik niet de allerslimste leerling. Vanwege een lage citoscore kreeg ik ook het advies om vmbo te gaan doen (lees: werd ik verplicht om vmbo te doen). Ooit ben ik begonnen op het vmbo-gl. Inmiddels heb ik mijzelf omhoog gewerkt en heb ik mijn hbo-bachelor diploma op zak. Dit had ik mijzelf jaren geleden nooit kunnen voorstellen. In september start ik aan de Erasmus Universiteit aan mijn pre-master. Ondanks dat ik weet dat ik het niveau aankan, ben ik toch onzeker of het allemaal wel gaat lukken. Zo slim ben ik  helemaal niet. Er zijn mensen die veel slimmer zijn dan ik en die het met twee vingers in hun neus doen, als ze maar genoeg inspanning leveren. Ik moet altijd teksten met de hand samenvatten om dingen te onthouden, veel oefenen met rekenkundige opdrachten en alle lessen bijwonen om een voldoende te halen, terwijl anderen er bijna niets voor doen en met gemak een acht halen. Daar kan ik soms best onzeker van worden. Ik moet echt mijn best doen en het uiterste in mijzelf naar boven halen om slim te zijn, terwijl anderen het gewoon echt zijn, zonder al te veel moeite. Dat maakt mij wel eens onzeker. Ben ik dan echt slim? Of heb ik gewoon veel geluk gehad en hard gewerkt? Ik kan heel lang aan mijn eigen intelligentie twijfelen, juist omdat ik er zo hard voor  moet werken. Ik ben niet slim, ik maak mijzelf slim. Is dat een vorm van slimheid? Geen idee. Het is in elk geval iets waar ik echt wakker van kan liggen, want slim zijn is in mijn ogen erg belangrijk voor je toekomst- en carrièreperspectief. 

2. Onzekerheid over mijn lichaam

Af en toe ben ik wel eens onzeker over mijn lichaam. Zoals de meeste van jullie weten, heb ik een eetstoornis gehad. Soms heb ik daar nog wel eens last van. Wanneer ik iets ongezonds heb gegeten, denk ik dat ik dik geworden ben en zie ik in de spiegel mijn buik, billen en heupen langzaam opblazen. Dat kan natuurlijk helemaal niet, maar deze drie gedeelten zijn altijd al mijn grootste onzekerheden geweest aan mijn lichaam. Wanneer ik minder lekker in mijn vel zit, kan ik mij echt druk maken over deze gebieden. Dit terwijl anderen mij misschien veel te mager vinden. Dat hoor ik wel vaker, alleen is het gewoon iets in mijn hoofd dat mij onzeker maakt. Dat is ook niet erg, als het maar niet een obsessie wordt, zoals dat het vroeger was. Ik weet dat het niet erg is om af en toe eens onzeker te zijn over mijn lichaam. Dat overkomt iedereen, ook bij mensen zonder een eetprobleem of minderwaardigheidscomplex. 

3. Onzekerheid over mijn lengte

Dit sluit een beetje aan bij punt twee, maar waar ik mij ook druk over kan maken, is mijn lengte. Heel vaak word ik door velen jonger geschat dan ik daadwerkelijk ben. Heel frustrerend kan dit zijn. Dit komt vooral door mijn lengte, denk ik. Ik ben helemaal niet zo groot, slechts 1 meter 55 en ook heb ik volgens veel mensen een jonge uitstraling, waardoor men vaak denkt dat ik een jaar of 14, 15 of maximaal 16 ben. Ahum... Ik ben inmiddels alweer 22,5 jaar en ik kan er niets aan doen dat ik er zo jong uitzie en zo klein ben. Daarom kan ik er best onzeker over zijn, juist omdat ik er niets aan kan doen. Zelfs met make-up en zakelijke kleding, nemen mensen mij soms niet serieus. Ik ben inmiddels een afgestudeerd HR-professional, alleen zullen veel mensen dat niet van mij denken. Dat is ook niet erg, maar het maakt mij wel onzeker. Vooral bij sollicitatiegesprekken en belangrijke vergaderingen moet ik echt veel pit tonen, anders word ik onder de tafel geblazen. Daar kan ik echt onzeker over zijn. Gelukkig leer ik er steeds beter mee om te gaan. Tijdens mijn stages en afstudeeronderzoek heb ik al flink kunnen oefenen met pittig zijn. Daarnaast probeer ik altijd te denken: ik ben niet klein, Nederlanders zijn gewoon abnormaal lang  in vergelijking met de rest van de wereld. Toen ik vorig jaar in Belfast was, waren de mensen ongeveer even lang of zelfs nog kleiner dan ik. In Mallorca en Frankrijk was dit ook het geval. In Nederland ben ik dan misschien een ukkie, maar in de rest van de wereld heb ik een lengte om trots op te zijn! 

4. Onzekerheid over mijn sociale vaardigheden 

Ook dit hangt weer samen, maar dan met punt drie. Ik ben wel eens onzeker over mijn sociale vaardigheden. Over het algemeen durf ik wel gewoon mensen aan te spreken en ben ik goed in het voeren van zakelijke gesprekken. Echter twijfel ik aan mijn sociale vaardigheden op privé en informeel gebied. Op zakelijk en formeel gebied, ben ik er best goed in. Dit komt omdat ik mensen dan vaak met een doel spreek: ik moet iets vragen, ik moet iemand informeren, ik heb iets nodig of ik hou een presentatie. Dat gaat mij allemaal goed af. Het gaat mij niet goed af als ik small-talk moet doen. Praatjes houden met mensen die ik niet goed ken, zonder een echt doel. Hierdoor ben ik niet goed in het maken van nieuwe vrienden: waar moet ik het in godsnaam over hebben? Zo interessant ben ik helemaal niet... Ook vind ik het altijd lastig om dan bij mensen te zijn die ik niet (goed) ken. Zo voel ik mij nog altijd niet op mijn gemak bij de vrienden van Luuk, ondanks dat we al lang samen zijn, zie ik zijn vrienden niet heel vaak. Als ik hen wel zie, vind ik het lastig om mee te komen en mee te praten. Hetzelfde geldt voor gesprekken met familieleden die ik amper ken of gesprekken op feestjes, waar veel mensen zijn die ik niet ken. Dit is dus echt wel een onzekerheid van mij. Ik vraag mij vaak af waarom mensen mij leuk zouden vinden en met mij zouden willen praten. Ik heb toch niets boeiends te melden. Het gekke is dat ik het op zakelijk gebied wel heel goed kan en ook altijd mijn mond durf open te trekken om mijn mening te geven, zowel positief als negatief. Raar he? 

5. Onzekerheid over mijn toekomst 

Een laatste puntje van onzekerheid is voor mij de toekomst. Niemand kan de toekomst voorspellen en daarom ben ik daar best onzeker over. Ik heb ervoor gekozen om nog twee jaar te studeren, omdat ik niet goed weet wat ik met mijn leven wil en welk carrièrepad ik wil gaan doorlopen. Ik maak mij soms wel eens zorgen over wat voor baan ik later ga krijgen en of ik überhaupt wel een leuke, passende baan ga vinden. Ik ben onzeker over het feit of ik een huis kan kopen als ik ben afgestudeerd van de universiteit (want ja, ik wil het liefst een koophuis) en ik ben onzeker over het feit dat ik nog niet weet of ik wel of geen kinderen wil. Het wordt toch vaak van je verwacht om aan kinderen te beginnen, maar wat als ik dat nou niet wil? Het zijn allemaal dingen waar ik onzeker over kan zijn en lang over kan nadenken. Helemaal nog niet nodig, want de toekomst is nog ver weg, alleen razen deze gedachten zo af en toe door mijn hoofd. 

Waar ben jij onzeker over?