Mijn ervaring met benaderd worden door recruiters via LinkedIn

Het is best wel spannend om iets te schrijven over collega’s uit je eigen vakgebied. Toch aarzel ik niet om dit te doen en om mijn ervaring te delen, zodat anderen (wellicht ook recruiters) ervan kunnen leren. Vanaf maart dit jaar was voor mij de zoektocht naar een nieuwe baan gestart. In een eerder geschreven artikel leg ik uit waarom ik een andere baan zocht. Voor het vinden van een baan zocht ik zelf actief naar vacatures, maar ook via LinkedIn maakte ik voor recruiters zichtbaar dat ik op zoek was naar een nieuwe functie. Ik werd actief benaderd door recruiters, maar heel eerlijk? Het aanbod dat zij voor mij hadden, was vaak niet heel veel belovend. 

Recruiters die random schieten

“Wat een interessant profiel heb je! Ik zie dat je beschikbaar bent voor een nieuwe uitdaging. Ik heb een hele leuke vacature voor je”, dat was de zin waar veel recruiters vaak hun berichtje mee begonnen. Dan wist ik al vaak hoe laat het was. Vaak hadden ze mijn profiel helemaal niet bekeken en kwamen ze met vacatures die totaal niet aansloten op hetgeen waar ik naar op zoek was. Zo heb ik een keer meegemaakt dat ik een vacature heb doorgekregen voor de functie van medewerker van een sieradenwinkel. Tja... De bijbaantjesfase ben ik allang gepasseerd en ik heb iets te hard gestudeerd om in een sieradenwinkel te gaan staan. De recruiter had mijn profiel dus totaal niet goed bekeken. Ik vroeg nog aan haar of het wellicht een foutje was en of zij per ongeluk de verkeerde vacature had gelinkt. Alleen daar heb ik nooit meer een reactie op gehad. Ook werd ik vaak benaderd voor traineeships, terwijl er duidelijk op mijn profiel stond dat ik al een traineeship bij mijn vorige werkgever heb doorlopen en dat daar voor mij de uitdaging niet meer in zit. Het is alsof recruiters maar random vacatures op mensen schieten, zonder te kijken wat ze zoeken. Zo hebben ze de hoop dat er vast wel iemand tussen zit die zal reageren. Heel erg professioneel vind ik het niet. In het begin was ik nog wel beleefd naar dat soort recruiters en legde ik uit dat ik dan niet op zoek was naar de betreffende functie. Later, toen ik het meer als storend begon te ervaren, was ik wat minder vriendelijk en vroeg ik of ze mijn profiel wel echt hebben gelezen en gaf ik aan dat ik niet benaderd wens te worden als mijn profiel niet serieus is bekeken. 

Serieus aanbod, maar toch geen schot in de roos

Gelukkig waren er ook recruiters die hun werk wel serieus namen. Ik kreeg ook geregeld een vacature toegestuurd waarin ik best wel geïnteresseerd zou kunnen zijn. Bijvoorbeeld rondom HR-advies, beleid, recruitment of projecten. Zo heb ik zelfs drie keer naar aanleiding van een gesprek met een recruiter officiële sollicitatiegesprekken gevoerd met bedrijven. Ik ging daar altijd heel open in en liet het maar op mij afkomen. Uiteraard bereidde ik het wel goed voor en deed ik mijn best, maar het waren vaak geen functies waar ik zelf heel bewust voor wilde gaan en waarbij ik nog wat de kat uit de boom keek. Ik had zoiets van: laat hen mij maar overtuigen om voor ze te komen werken. Helaas is dat tot drie keer toe niet gebeurd door uiteenlopende redenen. 

Bij mijn eerste gesprek voelde ik gewoon aan dat zowel het bedrijf als de functie niet bij mij zouden passen. Aan mij zou het de taak zijn om organisatieverandering teweeg te brengen bij mensen die ouder waren dan 50 jaar, niet veranderingsgezind waren en het lastig zouden vinden als een jonkie hen kwam vertellen hoe zij hun werk moesten doen. De manager vertelde zelfs eerlijk dat de vorige persoon in die functie is weggepest. Hoewel ik de eerlijkheid van de manager zeer waardeer, wist ik ook meteen dat dit geen bedrijf is waarvoor ik zou willen werken. Ik ben in het verleden ook gepest en weet hoe verschrikkelijk dat is. Ik zat er niet op te wachten om ouwe taarten de les te lezen om het vervolgens terug te krijgen. Daarbij was het bedrijf ook totaal niet ingericht op thuiswerken, iets wat ik echt wel een must vind. Bij mijn vorige werkgever deed ik niet anders.

Bij het tweede gesprek dat ik voerde met een ander bedrijf, voelde het aan alsof ik aan een verhoortafel zat. De manager wilde van alles van mij weten wat totaal niet relevant was voor de functie en legde hele vage, hypothetische casussen aan mij voor met de vraag hoe ik zo’n situatie zou oplossen. “Euh… Geen idee… Ik heb niet alle informatie die ik nodig heb”, stamelde ik. 

“Maar probeer het toch met de informatie die je hebt, wat zou je dan doen?” dramde de manager door. Ook was het een commercieel bedrijf en kwam ik van de overheid en had de manager waarmee ik in gesprek was echt een stereotype beeld van ambtenaren. Die zouden lui zijn, heel de dag niks doen, geen stapje extra willen zetten, al om vier uur de laptop dichtklappen. Ik moest mezelf helemaal verdedigen dat ik niet zo’n soort ambtenaar ben en dat ik wel degelijk ambities heb en hard werk. Uiteindelijk moest ik veel moeite doen en waren de vragen die ik voor hem had (een hele waslijst) tot het allerlaatste moment verschoven. De manager had eigenlijk geen tijd meer, want we waren al ruim een kwartier uitgelopen, maar ik mocht mijn vragen dan toch nog even heel snel stellen. Tja… Ik vind dat een sollicitatiegesprek een wisselwerking is. Het is een tweezijdig gesprek waarbij de werkgever onderzoekt wat ik kom brengen en waarbij ik onderzoek wat ik kan halen. Zo voelde dit gesprek totaal niet. Ik heb de manager daarom ook vriendelijk bedankt voor zijn tijd en aangegeven dat het hierbij blijft. 

Tot slot heb ik een (digitaal) gesprek gevoerd bij een technisch bedrijf. De functie leek mij erg leuk, maar ze gaven in het eerste gesprek al aan dat ze mij het salaris wat ik wenste niet konden bieden. Het kon wel, maar dan zat ik al aan het maximale en was er geen ruimte meer voor doorgroei. Dat maakte het voor mij ook veel minder aantrekkelijk, aangezien ik exact hetzelfde (maar liever meer) wilde verdienen bij een nieuwe werkgever. Ook zou ik heel weinig vakantiedagen krijgen (net het minimum) en was er geen pensioenopbouw… Sorry dat ik het zeg, maar wat voor pauper slavendrijver ben je dan als werkgever?

Verspilde moeite?

Alle functies waarvoor ik werd benaderd, voelden dus een beetje als een wassenneus. Ik bedacht me ook dat je niet voor niks wordt benaderd. Recruiters zouden niet zo snel mensen aanspreken als het voor een functie was bij een leuke, populaire werkgever of voor een hele toffe functie waarop sollicitanten vanuit zichzelf reageren. Ze gaan pas actief zoeken als ze de vacature voor langere tijd niet vervuld krijgen of het een lastiger profiel is. Kortom: de functies of werkgevers waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Het voelde na die gesprekken voor mij wel als verspilling van tijd. Had ik hier nu zo lang voor in de auto gezeten, zo’n uitgebreide voorbereiding voor gedaan of tijd vrij gemaakt voor mijn gesprekspartner? Zo zonde… 

Maar achteraf zie ik het ook wel als een les. Van elk sollicitatiegesprek steek je wel iets op en ik heb geleerd dat ik wellicht bij de recruiter veel beter moet doorvragen naar bepaalde zaken zoals arbeidsvoorwaarden, wat voor soort manager er zit of wat de bedrijfscultuur is. Als ik dat op voorhand had geweten, dan had ik niet eens met die managers in gesprek hoeven gaan. Verder is het ook het beste als ik zelf op zoek ga naar leuke vacatures. Dat benaderd worden is soms wel heel vermoeiend, omdat je meerdere berichtjes op een dag krijgt die toch niet matchen met jouw profiel. Aangezien ik zelf ook deels in het recruitmentvak zit, weet ik zelf dondersgoed hoe het niet moet en ik kan ook erg goed naar vacatures zoeken. Het was alleen leuk geweest als er echt een goed aanbod kwam, zonder dat je er al te veel moeite voor moet doen. Maar ach, zo werkt het leven niet. Voor alles moet je hard werken, dus ook voor die felbegeerde baan die je graag wilt. De kans is heel klein dat die via een recruiter komt aanwaaien. 

Geleerde lessen

Betekent dit dat een benadering via LinkedIn altijd slecht is? Nee hoor, zeker niet. Ik weet ook wel dat er veel mensen via LinkedIn worden aangetrokken. Ik had gewoon de wat rottere appels en ben zelf gewoon onwijs kritisch. Als je voor de overheid werkt, wordt je ook wel verwend en kijk je wat strenger naar werkgevers, aangezien je bij de overstap naar commercieel er al gauw op achteruit gaat. Ook de werksfeer is vaak in commerciële organisaties totaal anders dan bij de overheid. Dat is ook helemaal niet erg, maar ik heb wel geleerd dat de drive van de meeste commerciële organisaties waarmee ik in gesprek ging gewoon niet goed bij mij past.    

Daarbij weet ik ook wat mij niet trekt. Een algemene, onpersoonlijke benadering maakt mensen echt niet enthousiast om voor jouw bedrijf te kiezen. Vaagheid of alles mooier maken dan dat het daadwerkelijk is ook niet. Het is een kwestie van openheid, persoonlijkheid en transparantie, meteen al vanaf het begin. Dat heb ik nodig om te beoordelen of ik goed binnen een werkgever pas. Deze lessen pas ik nu al toe in mijn nieuwe werk, waarbij ik veel met recruitment te maken heb. Ik adviseer ze dus vooral om het niet te doen zoals het bij mij werd gedaan.

En verder vind ik ook dat ik van elk gesprek dat ik voer leer, hoe nutteloos het voelde. Elke sollicitatie of kennismaking is een proces waar je leert wat je wel en niet wil en waarin je de tijd neemt om weer eens even te oefenen met die gesprekken of om te kijken hoe je in de markt ligt. Nu denk ik juist dat al die "mislukte" momenten me juist hebben geleid tot de baan en de organisatie die wel bij me passen, omdat er daardoor steeds meer puzzelstukjes op zijn plek vielen en ik veel beter inzag wat op dit moment het beste voor mij was. 

Kortom, gesprekken voeren met recruiters die je benaderen via LinkedIn kunnen zeker geen kwaad. Wellicht bieden ze je droombaan aan, maar de kans is groot dat het alleen wat nieuwe lessen in je zoektocht biedt. Moet je dan alle recruiters negeren? Zeker niet, als ze met iets interessants komen: ga altijd in gesprek! Jij bent in de lead en jij kan aangeven of het hem wel of niet wordt. 

Wat is jouw ervaring met recruiters die jou benaderen voor een baan?