Waarom ik op mijn 26ste nog steeds thuis woon

Tegenwoordig is het allang niet meer gek dat je onder je dertigste nog steeds gezellig bij je ouders inwoont. Met deze overspannen huizenmarkt is het ook niet meer dan logisch dat jongeren langer thuis blijven wonen. Ondanks dat ik op mijn 24^ste hoorde dat mijn bod op mijn koophuis was geaccepteerd, in augustus (toen ik 25 jaar was) de sleutel kreeg, zit ik nu in maart op mijn 26^ste nog steeds thuis bij mijn familie. Wel ga ik bijna verhuizen, maar waarom duurde dat zo lang? Dat had namelijk meerdere factoren die ik graag aan je uitleg!

Gestudeerd

Ten eerste heb ik ongeveer zes jaar gestudeerd. Vier jaar hbo en twee jaar een universitaire master. Al die tijd ben ik thuis blijven wonen en ben ik niet op kamers gegaan. Waarom niet? Ik vond het allemaal maar spannend, dat alleen wonen. Dat zou niks voor mij zijn om in een veel te dure en krappe studentenkamer te zitten waarin ik mijn badkamer en keuken zou moeten delen met vreemden en overprikkeld zou raken van al die andere studenten in huis. Daarom koos ik ervoor om dagelijks twee uur heen en weer te reizen naar Leiden, de stad waar ik studeerde. Gelukkig ontmoette ik al snel mijn vriend Luuk die in Leiden woonde, waardoor ik een slaapadresje had en niet meer dagelijks al om kwart voor zes op moest om op tijd de trein te kunnen halen. Mijn master volgde ik in Rotterdam, wat een stuk dichterbij mijn woonplaats was. Toen was het dus ook niet nodig om op kamers te gaan. Ik vond het thuis veel te fijn en dat besefte ik maar al te goed toen ik 12 weken alleen had gewoond voor een stage die ik ver weg van huis volgde. Dat was helemaal niks voor mij en zeker niet voor herhaling vatbaar.

 

Sparen, sparen, sparen

Door in hotel mama en papa te blijven wonen, kon ik mijn geld goed opsparen. Mijn ouders hebben mij al vanaf jongs af aan meegegeven dat sparen ontzettend belangrijk is en dat je daarmee altijd een streepje voor hebt, bijvoorbeeld voor het kopen van een huis, het maken van een reis, voor onverwachte narigheden of om iets te kopen wat je heel graag wil hebben. Dat is mij met de paplepel ingegoten en door langer thuis te wonen dan leeftijdsgenootjes, kon ik veel geld opsparen en is het mij dus gelukt om dat koophuis te bemachtigen. Ik had geen vaste lasten, geen huur- of energierekeningen. Dat bood al zo veel rust en mogelijkheden om voor mijn grotere doel te sparen. Thuis blijven wonen was dus ook een strategische zet.

Thuis is het gewoon fijn

Eerlijk is eerlijk. Ik heb het thuis niet slecht. Ik heb een vrij grote kamer waar ik me kan terugtrekken, mijn ouders doen fijn de was voor me en mijn moeder kookt doordeweeks. Het huis wordt schoongemaakt en er is altijd wel iemand om mee te kletsen. Dat vind ik gewoon veel fijner dan in mijn eentje wonen en overal verantwoordelijk voor zijn. Ik heb heel lang gehad dat ik niet volwassen wilde worden en dat ik het maar lastig vond al die grote mensen dingen. Thuis hoefde ik daar nog even niet aan te denken en kon ik het groot worden een klein beetje uitstellen, met name toen ik studeerde.

 

Weigeren om te huren

Ik moest en zou een woning kopen. Huren zou ik niet gaan doen. Dat vond ik zonde van mijn geld, is geen investering en heeft zo zijn beperkingen met de styling van je huis. Er is niks mis met huren, maar ik zag het mijzelf gewoon niet doen. Sociale huur zou ik niet voor in aanmerking komen en particuliere huur is echt heel duur. Dan kon ik maar beter een huis kopen. Uiteindelijk is dat een hele goede keuze geweest, anders had ik nooit meer in het koopsegment kunnen komen. 

Het klussen in mijn woning duurde langer dan verwacht

Eigenlijk was het de bedoeling dat ik al in december 2021 zou overgaan naar mijn nieuwe huis. Helaas is dat niet gelukt. We kregen een nieuwe keuken, die pas begin februari geplaatst zou worden. De oude keuken was er al uitgehaald, waardoor er een enorm gat zat en het huis niet leefbaar was. We hadden door het verwijderen van de keuken extra werkzaamheden. En veel werkzaamheden konden niet uitgevoerd worden als andere werkzaamheden niet gereed waren. Het is uiteindelijk een lang traject geweest van meer dan een half jaar en nog is de woning niet helemaal klaar. Ook dat is een reden dat ik als 26-jarige nog bij mijn ouders woon. Gelukkig is die optie er en zit ik niet op een schopstoel. Wel had ik stiekem gehoopt dat het allemaal wat sneller zou gaan, maar door Corona, lange levertijden en werkzaamheden die op elkaar moesten wachten.

Geen urgentie en het loopt zoals het loopt

Tot slot loopt het leven zoals het loopt. Waar anderen de urgentie voelen om zo snel mogelijk het huis uit te gaan, had ik dat totaal niet. Vriendinnen gingen op kamers, gingen samenwonen met hun partner of kregen een (sociale) huurwoning. Ik hield mij daar een aantal jaar geleden totaal niet mee bezig. Ik wilde niet uit huis en mijn leven is nu eenmaal zo gelopen dat ik halverwege de twintig nog steeds thuis woon. En dat is oké. Ergens kon ik er wel van balen dat ik zo lang thuis woonde. Al mijn vrienden woonden al alleen. Dan was ik die loser die nog bij pappie en mammie woonde. En als ik niet voor mijn vijfentwintigste een woning had, dan had ik gefaald in het leven, dacht ik zo. Natuurlijk is dat niet de waarheid en nu een aantal jaar kijk ik daar anders tegenaan. Ik vind het juist prettig dat ik nog thuis woon en langzaam mijn koophuis kan opbouwen. Ook maakt dat de stap naar verhuizen ook een stukje minder groot en kan ik beter aan het idee wennen dat ik hier straks niet meer woon. Ik ben juist blij dat ik 26 jaar thuis heb gewoond, want die tijd komt straks nooit meer terug.

 

Woon jij al op jezelf of woon je nog thuis? Waarom?