Studie en COVID-19 | Onverwachts mijn laatste mastercollege gehad?

Dit kan niet waar zijn? Is het nu echt al voorbij? Al bijna een week ben ik thuis en heb ik geen voet meer gezet op mijn universiteit. Alle colleges zijn afgelast, online onderwijs is geregeld en het is nog maar de vraag of de tentamens in april zullen doorgaan. Ondertussen werk ik nog wel druk aan mijn papers, mijn masterscriptie en leer ik tussendoor rustig mijn tentamenstof, voor het geval deze wel doorgaat, maar echt fysiek onderwijs zal ik niet meer krijgen. Was dit dan mijn (fysieke) tijd op de universiteitscampus? 

Geen fysiek onderwijs meer

Het kwam wel even rauw op mijn dak binnen dat de universiteit ging sluiten. Een heel logisch en begrijpelijk besluit, gezien de omstandigheden. Toch voelde het voor mij wel echt als een teleurstelling. Ik was volop aan het genieten van mijn laatste jaar als studente. Vol trots liep ik altijd op de campus van mijn universiteit rond vanwege het feit dat ik daar gewoon echt mijn universitaire master aan het doen ben, terwijl ik ooit als VMBO-meisje begon aan mijn schoolcarrière. Ik vroeg me meteen af of die tijd voorbij was. Al snel kreeg ik het bericht dat de hoorcolleges en werkgroepen niet meer door zouden gaan. Onbewust heb ik dus vorige week mijn laatste hoorcollege gehad. De laatste keer in die grote zaal met al die studenten, hangend aan de lippen van de professor. De laatste keer zo hard mogelijk meeschrijven om aantekeningen te maken en de laatste keer een gezellig praatje maken met mijn studiegenoten. Ik wist dat die tijd eraan zat te komen, maar in mijn gedachte had ik nog drie colleges tegoed. Het besef dat ik dit nu niet meer ga meemaken en niet bewust kan afsluiten, vind ik erg jammer. Ik weet ook niet of ik de enige ben die dit zo ervaart. Ik voel me een beetje Hermione Granger uit Harry Potter and the chamber of secrets, als aan het einde van de film wordt gezegd: "Door alle omstandigheden, worden alle lessen afgelast." Haar reactie is dan: "Oh no!" Terwijl alle andere leerlingen juichen. Die "oh no" reactie, had ik ook wel heel sterk. Het is jammer dat het nu al voorbij is, terwijl ik eigenlijk nog meer tijd nodig had om te genieten van het feit dat ik daar mag rondlopen. Dat ik trots mag zijn dat ik het zo ver heb geschopt en daar door de aanwezigheid op de campus elke dag weer aan wordt herinnerd. Opeens besef ik me goed dat die periode in mijn leven nu al, net een paar maanden te vroeg, voorbij is.

Dag dag universiteit

Gelukkig blijf ik wel lekker bezig. Vanaf deze week is de campus officieel gesloten en ook niet meer toegankelijk voor studenten, maar het wel gaat door. De hoorcolleges die niet meer live doorgaan, volg ik nu online. Nog wekelijks moet ik voor dat vak opdrachten maken, schrijf ik een paper en heb ik daarnaast ook mijn masterscriptie (waarbij ik via Skype nog wel begeleiding krijg), dus er is in elk geval genoeg te doen. Ondanks de gedeeltelijke lock-down verveel ik me niet en blijf ik aan het werk. Het is alleen ontzettend balen dat mijn studententijd op deze manier afloopt en dat ik het magische gevoel op de campus als hardwerkende student niet meer zal ervaren. Niet meer studeren in de bieb, geen gesprekken met met studiegenoten, niet meer op de trappen aan het water zitten als het lekker weer is en niet meer in grote collegezalen zitten. Hoe stom is het dat dit virus dit van je afneemt.

Ik besef ook wel dat ik niet mag klagen hoor! Iedereen over heel de wereld heeft ermee te maken en heeft zo zijn eigen persoonlijke issues die waarschijnlijk nog veel groter en veel erger zijn dan die van mij. Ik lees verhalen over bruiloften die niet door kunnen gaan, gecancelde evenementen waar veel geld in is gestoken, reizen die moeten worden afgelast, onzekerheden over of studenten een BSA kunnen halen, operaties en rechtszaken die worden uitgesteld door het virus en natuurlijk alle mensen die getroffen worden door het virus zelf hebben het veel moeilijker dan ik. Desalniettemin vind ik niet dat kleinere negatieve gevolgen van het virus onbesproken hoeven te blijven, aangezien iedereen er wel op een bepaalde manier last van heeft en dit ook zeker mag uiten.

Om positief af te sluiten

Net als iedereen hoop ik dat deze omstandigheden snel voorbij zullen zijn en dat het virus voorgoed uit ons leven zal verdwijnen. De komende weken in lock-down gaan voor velen nog een uitdaging worden, maar ik weet ook zeker dat dit gaat lukken als de hele maatschappij meedoet. Gebruik je gezonde verstand! Hou anderhalve meter afstand, blijf binnen als je niet lekker bent, bezoek geen oudere- of kwetsbare mensen, leef gezond en denk om de hygiëne! Ik wil ook mijn respect uiten naar alle helden in de samenleving die deze situatie onder controle proberen te krijgen, alle zorgverleners, onderzoekers, politici, werknemers in de supermarkt en nog andere diverse actoren die keihard werken en zich volledig inzetten om iedereen te helpen en deze situatie zo dragelijk mogelijk te maken. Ontzettend knap en bewonderenswaardig! Wij kunnen daar ook aan bijdragen door niet te hamsteren, thuis te blijven en door solidair te zijn tegenover onze medemens. Blijf goed voor jezelf zorgen en pas op anderen!

Om nog even terug te komen op mijn eigen situatie. Het is misschien niet wat ik had voorgesteld over de afronding van mijn studietijd, maar ik ben heel dankbaar dat ik het überhaupt kan afronden, doordat de universiteit zo snel heeft geschakeld met het overstappen naar online colleges en Skype afspraken. Ze maken onderwijs mogelijk en zorgen ervoor dat het zo veel mogelijk kan doorgaan, al is het op een andere wijze. Hopelijk kan ik hierdoor succesvol mijn master afronden en mag ik in de zomer nog één keertje terug naar de universiteit om daar intens te genieten van de campus, de mensen en de diploma uitreiking. Daar hoop ik op!

Wat betekent het Coronavirus voor jouw situatie?