Discriminatie wegens jonge uiterlijk

Twee weken geleden ben ik 20 jaar geworden. Als 19-jarige heb ik de afgelopen maanden heel wat gesolliciteerd naar de functie van HR-stagiaire. In totaal heb ik 12 gesprekken gehad, waarvan drie keer een tweede gesprek. Toch werd ik het steeds niet. Ik heb me steeds afgevraagd waardoor het kwam dat ik het niet werd. Waarom was ik niet goed genoeg? Wat heb ik niet dat andere stagiaires wel hebben? Uiteindelijk kreeg ik van verschillende mensen met wie ik een gesprek heb gevoerd feedback: ik zie er te jong en niet professioneel uit. 

Waarom nemen ze me niet aan?

Goede motivatiebrieven schrijven kan ik wel. Ook ziet mijn cv er overzichtelijk en professioneel uit. Van de recruiters krijg ik ook altijd complimentjes dat zij mijn brief heel aansprekend en goed vonden. Daar kan het sowieso niet aan liggen. Tot nu toe werd ik voor alles waar ik voor gesolliciteerd had uitgenodigd op gesprek. Wanneer ik op gesprek kwam, ging het voor mijn gevoel ook heel goed. Ik had een antwoord klaar op al hun vragen, kwam zelfverzekerd over en wist precies wat ik kon bieden aan de organisatie of wat ik van de organisatie wilde leren. Altijd ging ik met een goed gevoel naar buiten. Dit zou het wel eens kunnen worden, dacht ik dan. Alleen werd ik dan gebeld of  gemaild dat ik het toch net niet was geworden. Ze vonden de andere kandidaat net iets beter. Ik vroeg dan feedback. Waar moet ik de volgende keer op letten? Vaak gaven ze aan dat het een fijn gesprek was en dat ze niet echt feedback voor mij hadden. Waar ligt het dan aan? Ik wist het niet en na meerdere afwijzingen, werd ik onzeker. Er was iets mis met mij. Ik voelde het gewoon. Al die organisaties wilden mij niet. Wat deed ik fout? 

Arbeidsvoorwaardengesprekken voeren met artsen

Toen ik bij een ziekenhuis solliciteerde voor een stage, waren zij zeer enthousiast. De mensen van de HR-afdeling gaven aan dat ze me een heel geschikte kandidaat vonden en dat ik mooi in de functieomschrijving paste. Ze vonden het alleen wel opvallen dat ik er wat jong uitzie. Alleen zeiden ze tegen mij dat ik dat compenseerde door mijn professionele uitstraling en volwassen stem en houding. Hierdoor kwam ik erachter dat dit misschien de reden was dat ik zo vaak werd afgewezen. Ik zie eruit als een meisje van vijftien die nog op de middelbare school zit en niets van het leven weet...
Ondanks dat ze dit benoemden en verdoezelden met een complimentje, werd ik een week later gebeld met de boodschap dat zij mij toch niet aannamen. Ik zou arbeidsvoorwaardegesprekken met artsen moeten gaan voeren en de mensen van de HR-afdeling wilden mij hier niet tegenover zetten. Ze waren bang dat de artsen mij niet serieus zouden nemen, wegens mijn jonge uitstraling. Verder paste ik helemaal in het profiel en vonden ze het jammer, maar dit was de prioriteit.
Nu wist ik waar het echt aan lag. Ik baalde ervan. Door mijn uiterlijk zou ik geen recht hebben op een goede, leuke stageplaats. Te jong... Sinds wanneer kun je er te jong uitzien voor een functie? Oké, ik kan begrijpen dat artsen denken: 'waarom zit deze smurf tegenover mij?'
Zij zijn allemaal hoge piefen, die jaren hebben gestudeerd en serieus genomen willen worden. Dat gevoel krijgen ze bij mij waarschijnlijk niet echt. Echter was deze reden van afwijzing niet alleen bij het ziekenhuis aan de orde...

Doe eens wat make-up op... 

Als klap op de vuurpijl ging ik een sollicitatiegesprek voeren bij een bank voor een stageplaats op hun HR-afdeling. Toen ik binnenkwam, voelde ik me meteen al niet op mijn gemak. Deze mensen zagen er heel formeel en streng uit. Ze waren allereerst niet tevreden over mijn elevator pitch die ik had voorbereid (een filmpje of presentatie, waarin je jezelf presenteert en voorstelt binnen één minuut) en de vrouw met wie ik het gesprek had, vond mij er jong uitzien. Dit benoemde ze en ze raadde me aan om make-up te dragen, om er professioneler en ouder uit te zien. Dit raakte mij, want ik zat niet op dat gesprek om helemaal afgemaakt te worden op mijn uiterlijk. Ik zei dat ik liever geen make-up op wilde doen, omdat ik mij niet anders voor wilde doen dan dat ik ben. De vrouw zei dat dat niet het geval  is wanneer je make-up draagt. Je bent dan heus geen ander persoon zei ze tegen mij. Als ik make-up draag, voel ik me wel een ander persoon. Het is niet wie ik ben, aangezien ik me bij make-up heel ongemakkelijk voel. Het maakt mij er ook niet volwassener op. In plaats van een klein meisje, ben ik met make-up net een porseleinen popje. Ik was blij toen het gesprek was afgelopen en toen bleek dat ik niet was aangenomen. Ik zou voor geen goud daar willen werken als ik zo behandeld werd. Ik voelde mij enigszins gediscrimineerd. Wat kan ik er nu aan doen dat ik er jong uitzie? Behalve make-up dragen dan. Dit was echt het meest rare sollicitatiegesprek dat ik ooit had gevoerd. Nu weet ik hoe een allochtoon, iemand met blauw haar, veel tatoeages of piercings zich voelt.

Benoem je zwakke punt

Door die gesprekken en alle andere afwijzingen, voelde ik mij rot. Nog steeds werd ik uitgenodigd op gesprekken voor stages, maar ik ging er met veel minder moed in en verwachtte niets. Alles zat tegen en niemand zou mij willen. Ik ben gewoon een klein kind dat een organisatie niets te bieden heeft. In totaal heb ik 12 gesprekken gehad, waarvan er 10 gewoon echt heel stom of raar waren of waarvan deze vol zaten met valse hoop (recruiters gaven op het gesprek veel complimenten. Ik heb vanuit mijn opleiding geleerd dat niet te doen. Deze recruiters zijn dus echt niet vaardig genoeg...) 

Ik kon mij er kwaad om maken dat het niet lukte om een stage te vinden, terwijl mijn halve klas er al een had. Waarom zou dat kunnen? Ik ben een van de beste leerlingen van de klas, waarom nemen ze die losers aan en mij niet? Die losers zien er niet uit als kleine kinderen en ik wel... Ik kon mezelf hiermee echt de grond in boren. 

Na veel geklaag tegenover mijn vriend, vriendinnen en ouders, ben  ik naar een docent gestapt met mijn probleem. Zij gaf mij echt een hele goede raad. Zelf ziet ze er ook vrij jong uit en is ze voor een docent op een hogeschool ook best jong. Ze zei tegen mij dat ik mijn jonge uiterlijk gewoon moet benoemen op het sollicitatiegesprek. Maak gelijk kenbaar dat je je hiervan bewust ben, maar dat je zoveel meer te bieden hebt dan je uiterlijk alleen. Het gaat om je vaardigheden en deze moeten zij accepteren. Ik had diezelfde week twee sollicitatiegesprekken en nam mij voor de docent haar advies op te volgen. Dit deed mij echt goed en ik ging iets zelfverzekerder naar de gesprekken toe, ondanks dat ik er nog altijd niet heel veel van verwachtte. 

HR-draait niet om uiterlijk 

Op het sollicitatiegesprek bij beide bedrijven gaf ik vrijwel aan begin van het gesprek aan dat ik er jong uitzie, maar dat ik de organisatie veel te bieden heb en niet vies ben van hard werken. Zij vonden het goed dat ik dit benoemde. Ik vertelde ook dat ik om die reden was afgewezen bij andere bedrijven. Beide recruiters snapten dit niet. Ik kreeg van een van  hen het antwoord: 'HR-draait toch niet om hoe je eruit ziet? Het draait erom of je je werk goed verricht en je hart voor de organisatie hebt en voor de medewerkers.'

Dit vond ik mooi gezegd en hierdoor kreeg ik al een beter gevoel over het gesprek. Ik benoemde mijn zwakke kant en het werd oprijs gesteld.  

Uiteindelijk gingen allebei de gesprekken goed en mocht ik bij allebei stage lopen. Ik moest dus zelfs nog de knoop doorhakken welk bedrijf het ging worden, aangezien beide bedrijven voor- en nadelen hadden. Ik ben aangenomen en heb een bedrijf gekozen en ga volgende week stage lopen. Heel spannend allemaal en het gaat mijn leven veranderen, maar ik heb er enorm veel zin in. Ondanks dat ik mij gediscrimineerd voelde, heb ik mijn doel wel bereikt; een leuke stage vinden.

Van de vele afwijzingen heb ik ook geleerd. Mijn vriend zei heel mooi: 'Als je jou niet willen, zijn ze jou niet waard en hoor jij gewoon niet bij dat bedrijf. Die zijn veel te slecht voor je. Pas als iemand je aanneemt, dan accepteert diegene wie je bent en past het bedrijf ook een stuk beter bij je.' 

Dat gevoel heb ik zeker bij mijn stageplaats en ik denk dat ik het de komende 10 maanden het heel erg naar mijn zin zal hebben daar en dat ik heel veel mag leren. Al die andere bedrijven weten gewoon niet wat ze missen en dat is een verlies voor hen. 

Wat is jouw ervaring met solliciteren?