Kleine meisjes worden groot

Later als ik groot ben, dan mag ik veel meer dan ik nu mag. Autorijden, een eigen huis kopen, trouwen, alleen reizen en alles zelf beslissen. Je behoort tot de grote mensen, want zij hebben het veel beter dan ik. Zij kunnen en mogen alles. Volwassen zijn is gewoon beter dan kind zijn, want je mag zoveel meer dan nu. Kind zijn is niks aan; Je moet vroeg naar bed, heel de dag naar school, je verdient geen geld, mag geen autorijden en moet altijd maar luisteren naar je ouders. Wees braaf, gedraag je en doe zoals het hoort: netjes en beleefd. 
Ik wil groot worden en het kan me niet snel genoeg gaan; het moet nu! Hoe sneller hoe beter, dan pas start je echte leven en kun je alles doen wat je maar wilt. Pap, mam, ik wil doen wat jullie doen. Jullie hebben het voor elkaar, logisch, want jullie zijn volwassen. 
Nu een aantal jaar later kom ik erop terug... Wat valt volwassen worden vies tegen. 

Groot worden

Aan alles merk ik dat mijn leven er zoveel anders uitziet dan vorig jaar rond deze tijd. Vorig jaar was ik nog bezig met rijlessen en was ik bang dat het me nooit zou lukken om mijn rijbewijs te halen, aangezien het allemaal zo lang duurde. Ik zat in mijn eindexamen jaar en zorgde ervoor dat ik elke dag keihard leerde om het te halen. Ik deed regelmatig leuke dingen met vriendinnen en gedroeg me nog vrij kinderlijk. Zo kleedde ik me, zo deed ik en ik was niet bang raar gevonden te worden. Ik was single, niet opzoek naar een relatie. Dat was mij toch niet gegund en de types die mij leuk vonden, die vond ik niet leuk. Geheel zorgeloos was ik niet, maar ik was nog niet bezig met volwassen worden. 

Dat is nu wel anders. Ruim een jaar later, ben ik in bezit van mijn rijbewijs en havo diploma. Ik draag hakken en rokjes voor mijn stage, terwijl ik daar eerst een hekel aan had. Ik studeer en leer me op een bepaalde manier te gedragen. Opeens moet ik in jargon gaan praten over mijn eigen vak en stel ik me op een andere manier op dan normaal wanneer ik op mijn studie of stage ben: zakelijk, formeel, maar nog steeds even ijverig en nauwkeurig als ik altijd al deed. Opeens ben ik volwassen. Nog niet helemaal, ik moet erg veel leren, maar het zit eraan te komen. Eerlijk gezegd maakt dit mij bang. 

Break down 

De afgelopen tijd heb ik nogal vaak last van break downs. Het komt allemaal zo dichtbij opeens. Mijn stage verwacht van mij dat ik zakelijk gekleed kom: netjes een rokje en een panty aan, een jasje en hakken en vooral geen spijkerbroeken dragen! 

Ik moet meewerken en me anders opstellen dan normaal. Vriendelijk zijn tegen de klant is belangrijk en opeens doe ik een standaard zegje wanneer ik de telefoon opneem: "Goededag, Tempo-Team, u spreekt met Meaghan (achternaam)." 

Voor school idem dito. Er wordt heel veel druk op je gelegd om je propedeuse te halen binnen 2 jaar. Wanneer je dit niet doet, vlieg je van de opleiding af en heb je dus ongeveer 5000 euro aan studiegeld verprutst, alleen maar omdat de school je dan niet slim genoeg vindt voor het hbo of wo wanneer jij je propedeuse niet haalt. Zwaai maar met je handje naar je geld, naar je studie en de moeite die je erin hebt gestopt. Zo hard is de grote mensen wereld dus.
Waarom ik break downs heb? Omdat ik me nu pas besef dat het beeld dat ik als kind vormde over volwassenen helemaal niet klopt. Dat beeld idealiseer je als kind, omdat je zo graag volwassen wilt zijn. Volwassenen kunnen dingen die jij niet kan en daarom wil jij deze dingen ook. Daartegenover hangt dat volwassen dingen niet kunnen die jij als kind wel kunt. Alleen daar sta je dan niet bij stil.

Je wilt te veel, maar je denkt niet na over dat het gras echt niet groener is aan de overkant. Ik werk me letterlijk kapot voor mijn studie. Ik draai overuren om alles goed en perfect neer te zetten. Ik loop twee en een halve dag per week stage, waar ik in principe gewoon hetzelfde werk doe als alle intercedenten die daar werken, op de bezoeken die zij doen aan bedrijven na. Ik reis bijna elke dag met de trein naar school en vanuit school soms ook weer naar mijn stage, als een echte businesswoman. 
Het is allemaal niet meer makkelijk. Spelen is er niet meer bij en stoppen als je moe bent ook niet. Je moet doorgaan en langzaam word ik klaargestoomd om een tandwieltje te worden van de maatschappij, net als alle andere volwassenen. Over een paar jaar kan ik net als iedereen meedraaien om de wereld draaiende te houden, want dat is wat ik nu leer en waar ik later voor ingezet ga worden. Het klinkt pessimistisch, maar het is zo. Bij die gedachte alleen al ontstaan er huilbuien en ontstaat de angst om volwassen te worden. Het is allemaal niet zo rooskleurig als ik vroeger altijd dacht. Papa en mama hadden ook hun eigen volwassen zorgen en daar stond ik nooit bij stil. Nu ik het zelf allemaal moet doormaken, doe ik dat opeens wel. Het komt zo eng dichtbij allemaal. Zoveel zorgen zijn er. Ontzettend veel dingen waar ik me elke dag opnieuw over druk kan maken...

Je betaalt voor het huis? Toch?

Al een half jaar ben ik dolgelukkig met mijn grote liefde Luuk. Vanaf onze eerste kus wist ik het eigenlijk al zeker: met deze jongen ga ik oud worden. Nog nooit heb ik zoiets heftigs voor iemand gevoeld en heb ik zoveel van iemand gehouden als dat ik van Luuk doe. Ik kan me geen leven meer zonder hem voorstellen. Dat is de rooskleurige kant van volwassen zijn; Je grote liefde ontmoeten die het leven mooier maakt. 

Er hangt alleen iets tegen wat mij dwars zit. Heel graag willen Luuk en ik over een poosje samenwonen. Niet op korte termijn, maar het is wel iets waar we het regelmatig over hebben en waarmee we bezig zijn. Nu komt de tegenhanger: samenwonen kost geld. 

Heel veel geld. Een huis kopen of huren is niet goedkoop en waar haal je dat geld vandaan? Uiteraard hebben we allebei gespaard en doen we dat nog steeds, maar daar kom je ook niet ver mee. Je spaargeld raakt een keer op. Hoe moet je dan verder? We hebben allebei geen werk en zijn nog aan het studeren. Moeten we dan echt vier jaar wachten (als het niet langer is wanneer je studie faalt) totdat we nooit meer afscheid hoeven te nemen van elkaar en gewoon bij elkaar wonen? 

Moeten we een studie gaan combineren met een baan? Is het dan toch geen optie om geld te lenen? Het zijn opeens allemaal lastige vragen die je voor je neus krijgt als volwassenen, helemaal als je de liefde van je leven hebt ontmoet en je niet een kamer huurt of iets dergelijks. We hebben het hier over een huis!

Laatst had ik daar een gesprek over mijn met vader. Ik wilde precies weten wat het nu kost om samen te wonen. Ook daar dacht je als kind niet over na. Een huis was vanzelfsprekend, voor je gevoel bijna gratis. Jij had geen last van de kosten. Nu ik zelf op het punt sta om me daarmee bezig te houden, blijkt een huis helemaal niet goedkoop je zijn. Of je nu gaat kopen of huren, je bent sowieso veel geld kwijt. En dan nog iets... Je betaalt voor de grootte van je huis, toch? Wanneer je een huis koopt gaat het toch om het huis zelf? 

Nee! Dat is de gedachte die ik altijd had. Je betaalt voor de grond waar je huis op staat en daarom zijn sommige kleine huizen zo duur en sommige grote huizen wat goedkoper. Dat heb ik nu nooit geweten dat je betaalt voor pacht en niet voor je huisje zelf. 

Uiteindelijk hadden mijn vader en ik berekend wat een gezin precies kwijt is per maand... Dat ligt boven een minimumsalaris van een 19-jarige kan ik je verklappen. Hard werken zul je voor je huisje en je eigen geluk, anders ga je er niet komen. Stel prioriteiten en vooral: blijf sparen. Je weet nooit wat de toekomst je brengt. 

Alles wat ik heb, is op een dag weg 

Waar ik vooral spijt van heb is dat ik als kind het geroepen dat ik zo graag volwassen wil zijn, omdat het leven dan zoveel beter gaat zijn. Ja, het volwassen zijn heeft voordelen. Ik rij auto en ben daardoor vrij om te gaan en te staan waar ik wil; ik heb de liefste vriend in de wereld met wie ik oud wil worden; ik heb stemrecht; ik kan dingen zelfstandig en ben niet meer afhankelijk; ik kan mijn eigen geld verdienen en kopen wat ik wil. 

Daar tegenover hangen dus allemaal dingen waarover ik als kind niet nadacht. Soms wilde ik dat ik wat meer had genoten van mijn jeugd en dat ik mezelf niet steeds "volwassen" opstelde tegenover anderen. Sommige dingen die vroeger, en soms nu nog, vanzelfsprekend waren, zullen dat over een tijdje niet meer zijn. Bijvoorbeeld je moeder die eten voor je kookt en voor je wast, het geluid dat je hoort van de deur of auto wanneer je vader thuiskomt van zijn werk, je eigen kamertje is het enige wat je hoeft schoon te houden en je hoeft te geen zorgen te maken over de boodschappen, want die zijn al gedaan. Financiën houd ik mij niet mee bezig, dat doet papa wel. 

Later is dit niet meer vanzelfsprekend en zal ik dit allemaal zelf moeten doen, naast mijn werk, sociaal leven en misschien wel naast mijn eigen kindjes. Dan ben ik bezig met al deze dingen en moet ik een gezin draaiende houden. Op een dag is alles weg en wordt van mij hetzelfde verwacht als dat onze ouders al gedaan hebben voor ons. 

Vallen en opstaan 

Volwassen worden gaat met vallen en opstaan en dat ervaar ik zelf. Soms heb ik momenten dat ik huilend in bed lig of in de armen van mijn vriend, jankend over hoe zwaar en oneerlijk het leven is. Dat de verwachtingen te hoog zijn en dat het onmogelijk is om iets te bereiken in een maatschappij waarbij je aan zoveel normen en verwachtingen moet voldoen. 

Wanneer ik weer ben gekalmeerd ga ik toch door. Waarom? Omdat huilen en klagen niets helpt. Het is een heerlijke uitlaatklep, maar het is nu eenmaal zo. Je verandert niets aan de situatie. Het enige wat je kunt doen, is de dingen lichter maken. 

"Kijk naar de positieve dingen in het leven en focus je daarop. Het leven kan zo voorbij zijn. Wees blij dat je gezond bent en dat je dingen hebt die andere mensen niet hebben. Je bent sterker dan je denkt, echt waar. Dat bewijs je elke keer weer."

Een uitspraak van mijn vriend Luuk. Hij heeft natuurlijk al wat meer levenservaring dan ik en wanneer ik verdrietig ben, krijg ik dit vaak te horen. Hij heeft gelijk, ik moet ook meer genieten van de dingen die wel goed gaan en me niet focussen op de dingen die niet goed gaan, die ik eng, naar of lastig vind. Wat helpt mij nu om op te staan?
Na even nadenken weet ik dat natuurlijk wel. Ik moet een motivatie hebben, eentje waarvan ik weet waarvoor ik al deze dingen doe als een studie, sparen, me bezig houden met "volwassen dingen" als een huis kopen, een zorgverzekering, een stage en elke dag heen en weer reizen.
Ik doe dit om wat te maken van mijn leven en straks mijn eigen geld te verdienen, waarmee ik mezelf kan onderhouden. Ik doe dit, omdat ik iets wil opbouwen met Luuk en we samen een mooi huis kunnen kopen. Dit doe ik, omdat ik ergens wil komen in het leven en iets wil betekenen voor de maatschappij. Ik doe dit, omdat ik het kan.

Leren

Opgroeien is een hele grote les voor iedereen en vooral van mij. Ik hou van het leven, maar tegelijkertijd is het ook mijn grootste uitdaging. Ik moet nog zoveel leren en ben er nog lang niet, terwijl ik vroeger dacht dat ik alles al wist. Correctie: ik weet nog bijna niks en moet nog heel veel ontdekken. 

Als je een puber bent, denk je alles al te weten, maar wanneer je ouder wordt, kom je pas echt in de grote mensen wereld. Het is niet makkelijk en dat zal het ook nooit worden. Ik realiseer me dat het maar net is hoe je ermee omgaat en dat het bestaat uit vallen en opstaan. Het maakt niet uit of je een kind bent of een volwassene. Aan beiden zitten voor- en nadelen en het is nooit goed genoeg; wanneer je een kind bent, wil je volwassen zijn en wanneer je een volwassene bent, wil je een kind zijn. 

Ik ben niet de eerste die moeite heeft met volwassen worden en het eng vind en ik zal ook echt niet te laatste zijn. Iedereen moet het een keer doorstaan en de een vindt dit lastiger dan de ander. Het is nu eenmaal zo. Hoe hard het ook is en hoeveel huilbuien ik ook zal hebben, ik weet dat ik het kan. Ook al is alles nog lang niet ontdekt en heb ik nog een hele lange weg te gaan. Dit is mogelijk met de liefste mensen om me heen, die van me houden. Luuk die er altijd voor me is en van me houdt. Ik ga fouten maken en ik ga dingen onwijs goed doen. Ik weet dat het goedkomt. Met die gedachte in mijn hoofd, ben ik al een stuk minder bang. 

Ben jij bang om volwassen te worden?