Een zware ongeluksdag door bommelding

28 januari 2015 stap ik om 7:55 niets vermoedend in de bus op weg naar het station. Het is koud en ik kon echt merken dat het winter was. Met mijn dikke sjaal en handschoenen kom ik rillend aan op het station en neem ik de trein richting Leiden. Helaas was het geen gewone dag, zoals alle andere normale schooldagen. Dit was een helse pechdag.

Bommelding 

Om 8:20 zat ik in de trein richting Leiden centraal, om in Leiden aan school te werken: bedrijfskunde en mijn Engels mondeling. 

Lekker rustig last ik in de Metro, zoals ik dat elke keer doe als ik met het OV reis. 

Na Rotterdam Centraal kwam de mededeling van de conducteur dat er een bommelding is op Leiden Centraal en dat het niet zeker is of de trein verder zal rijden. Ze zouden de passagiers op de hoogte houden. Meteen schiet ik in paniek en heb ik al een vermoeden dat ik ergens is Verweggiestan terecht kom, in plaats van Leiden. Ik pak mijn telefoon en app mijn vriendje Luuk dat ik bang ben dat ik niet in Leiden aan zal komen. Hij zegt dat ik me niet druk moet maken en dat het goed komt, dat het vast vals alarm is.

Helaas had hij ongelijk. De conducteur komt drie minuten later met de omroep dat de trein niet verder zal reiden dan Den Haag. Leiden centraal is afgesloten en er mogen geen passagiers of treinverkeer inkomen. Meteen ben ik chagrijnig. Hoe kom ik nu ooit nog in Leiden?

Alle passagiers moeten de trein verlaten. Ik loop maar achter ze aan. Ik ga naar het centrale gedeelte en zie dat er geen treinen rijden richting mijn woonplaats. De Intercity die ik normaal neem, rijdt niet. Deze komt vanaf Amsterdam en waar moet die trein dan langs? Jep... Leiden... 

En het was totaal niet koud buiten hoor...

Lange reis in de sprinter

Uiteindelijk ging er toch een trein richting mijn woonplaats. Alleen zou dit een eeuwigheid gaan duren. Er reed geen Intercity, maar wel een sprinter. Deze zou stoppen op alle tussenstations van Den Haag, Delft en Rotterdam, wat betekent dat ik meer dan een uur onderweg ben naar huis. Ik besloot deze maar te nemen. Op het station werd omgeroepen dat het tot minstens 12 uur in de middag zou duren voor er weer treinen zouden rijden naar Leiden, dus wachten op Den Haag was geen optie. Ik zat in de Sprinter en was behoorlijk chagrijnig en geïrriteerd. Het was een drukke trein. Tegenover me zat een vrouw, heel smerig en luidruchtig haar neus te snuiten. Schuin naast me zat een man te bellen in een andere taal... En voor me zat iemand met een grote puist op zijn hoofd. Ergernissen...

Ook probeerde ik mijn moeder te bereiken, met de boodschap dat ik niet naar school kon en de vraag of ze me van het station zou komen halen. Ik belde  haar meerdere malen, maar ze nam niet op. Nog iets waardoor mijn humeur alleen maar slechter werd. Pas na 1 uur en een kwartier reizen, kwam ik weer terug in mijn woonplaats. Mijn moeder had de telefoon nog steeds niet opgenomen. Er zat dus niets anders op dan weer de bus te pakken. De bus had ook nog eens vertraging, omdat er een vrachtwagen midden op de weg stond, die maar niet aan de kant ging. Bozer werd ik... Rond 11 uur was ik thuis. Mijn moeder keek verbaasd op, zij dacht dat ik nog in bed lag, terwijl ik eigenlijk al sinds 7 uur op was en nu al kapot was van al dat reizen. 

Auto rijden

Uiteindelijk besloot ik met de auto naar Leiden te gaan, aangezien er inmiddels tot 1 uur geen treinenverkeer naar Leiden mogelijk was. Er was alleen één probleem. De Tomtom was kapot en ik had nog nooit zelf met de auto richting Leiden gereden... Ik wist geen weg...

Daarom besloot ik op mijn telefoon gps te downloaden. Eerst dacht ik dat het niet zou werken, omdat je daar internet voor nodig zou kunnen hebben. Aangezien ik geen abonnement heb, heb ik ook niet overal internet. Gelukkig bleek deze app wel te werken en doet hij precies hetzelfde als een TomTom! Ik stapte in de auto en reed richting Leiden, vermoeid en na een huilbui van ellende. 

Onderweg was er gelukkig geen file en kon ik goed doorrijden. Uiteindelijk kwam ik pas 12:30 aan in Leiden, terwijl ik er al twee en een half uur eerder had moeten zijn... 

Vals alarm

Na al het gedoe ging ik naar mijn vriend Luuk toe, om daar verder te werken aan school. Alleen lukte dat in eerste instantie niet... Ik was zo vermoeid van het reizen en heb wel 4 verschillende voertuigen gehad op één dag. Luuk had het journaal opstaan en daar kreeg ik uiteindelijk te horen dat de bommelding vals alarm was. Het bleek een reclamestunt te zijn en er was een verdachte man gesignaleerd. Boos dat ik was! Ik moest er gewoon van huilen. Waarom moet één man het voor iedereen verpesten? Ik was doodsbang dat het misschien een aanval zou zijn van terroristen en dat Leiden niet meer veilig zou zijn, maar het was gewoon een dom grapje. Gelukkig misschien, maar zeker niet minder erg. Dit soort dingen maken mij echt heel kwaad. 

De rest van de dag was ik erg emotioneel, omdat ik zou uitgeput was, maar ook omdat ik het laag vindt dat iemand zoiets kan doen. Daarbij denk ik ook dat het allemaal wat makkelijker kan, als er een bompakket wordt gesignaleerd, dat je daar niet honderden treinreizigers mee lastig valt. Ik snap dat veiligheid belangrijk is, maar een pakketje onderzoeken kan toch ook op een andere manier, zonder alles af te zetten?

Afwijzing

Als laatste kreeg ik die dag ook nog eens te horen dat ik ben afgewezen voor mijn oriëntatiestage voor mijn HRM opleiding... Een bedrijf had erg veel interesse in mij en aan de telefoon werd mij verteld dat ze enthousiast waren en mij wel wat dingen te bieden hadden. Gisteren kreeg ik een mailtje met de mededeling dat ze eigenlijk toch niks met me aankunnen en dat ze me daarom niet aannemen. De tijd begint te dringen, want over twee weken hoor ik eigenlijk al stage te lopen en ik heb nu nog steeds niks. Ik ben al drie keer afgewezen. Niemand laat eerstejaarsstudenten toe, omdat ze te weinig ervaring en competenties hebben. Dit was nog een reden om even heel hard te huilen. Mijn vriend heeft het zwaar te voortduren gehad met mijn emo-uitbarstingen. 

Gestrand zijn op Den Haag, twee keer de bus pakken, lang in de sprinter zitten, een hele rit maken met de auto, valse bommeldingen en afgewezen worden. Het zat allemaal niet mee. Gelukkig kon mijn vriend me aan het einde van de dag weer even laten lachen en me gelukkig laten voelen! Soms is het ook niet erg om jezelf even heel zielig te vinden. Dat mag zo af en toe. Iedereen heeft wel eens een pechdag en dan is er niks mis mee om boos te zijn of even flink te huilen. Mijn vriend zei gisteren meerdere malen tegen me: "Het komt weer goed. Beloofd." 

Ik geloof hem. Alles komt uiteindelijk weer goed aan het einde, als het nog niet goed is, dan is het niet het einde. 

Heb jij wel eens zo'n enorme pechdag gehad?