De complexiteit van vriendschap

Vriendschappen heb ik altijd maar complex gevonden. Al mijn hele leven ben ik niet goed in het maken van vrienden, maar als ik eenmaal je vriend ben, dan is mijn intentie dat ook voor het leven te blijven. Ik ben iemand die veel energie in vriendschappen steekt. Op regelmatige basis afspreken om leuke dingen te doen, berichtjes sturen om te vragen hoe het met je gaat, nooit je verjaardag vergeten, kaartjes sturen als er iets bijzonders of iets vreselijks is gebeurd. Iemand die je kritisch advies geeft of juist alleen luistert als dat gewenst is. Alleen merk ik dat dit soms niet genoeg is. In de 27 jaar dat ik besta, heb ik al zo veel mensen zien komen en gaan en zijn diverse vriendschappen verbroken. Vrienden maken en behouden blijkt voor mij toch niet zo makkelijk te zijn. Zelfs niet nu ik volwassen ben... 

Jaloers op die mensen...

Ik kan enorm jaloers zijn op mensen die al heel hun leven dezelfde hechte vrienden of vriendengroep hebben. Die mensen die al vanaf de schooltijd heel echt zijn met hun maatjes en waar bijna nooit gedoe of gezeur is. Die mensen die met elkaar op vakantie gaan, festiviteiten samen vieren, lief en leed met elkaar delen en die elkaars 'back' hebben. Of die mensen die heel makkelijk praatjes maken en nieuwe vriendschappen sluiten. Die mensen die hun beste vriend als getuigen vragen op hun bruiloft of die mensen die surpriseparty's voor elkaar organiseren. Die mensen die hun vrienden in de nacht kunnen opbellen als er iets aan de hand is. En die mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in wat hun vrienden meemaken en zich niet jaloers voelen als iemand lekker bezig is, maar juist onwijs trots en blij zijn. 

Helaas zijn die mensen schaars. Dat heb ik mijn gehele leven wel gemerkt. Zelf heb ik maar een klein handje van dit soort mensen in mijn leven. Veel mensen waarvan ik dacht dat het echte vrienden waren, zijn de afgelopen jaren weggevallen om wat voor reden dan ook. Het is een patroon in mijn leven geworden eigenlijk. Ik ben meer vrienden verloren dan ik nu nog over heb. Is dat erg? Niet persé, want uiteindelijk blijven de echte, meest waardevolle vriendschappen over. Doet het pijn en is het lastig om met een vriendschap te kappen waar je zo veel liefde, tijd en energie in hebt gestoken? Zeker... Dat is wat ik zo lastig vind. Ik weet dat mensen komen en gaan in het leven, maar ik heb liever dat mensen ook een keer bij me blijven.

Ghosting

Als kind kon ik al lastig contact leggen met mensen. Ik weet nog steeds niet waar dat precies aan ligt. Ik was niet persé verlegen, maar ik was wel graag op mezelf. Dat, terwijl ik toch graag vrienden wilde maken. Geen hele grote groep, maar een klein groepje met twee of drie anderen. Ik kan me herinneren dat ik op de peuterspeelzaal altijd met buikpijn zat. Geen enkel kindje wilde met mij spelen en ik vond het lastig om te vragen of ik mee mocht doen. 

Op de basisschool maakte ik wel wat makkelijker vriendinnen. Ik had drie vriendinnen met wie ik eigenlijk heel die periode heb doorgebracht. Geen van die drie zijn inmiddels nog in mijn leven. Met één van die drie meiden heb ik na jaren geen contact in 2016 week contact gekregen. Toen hebben we het heel leuk gehad en hebben we vaak afgesproken. Alleen, op een gegeven moment stopte dat. Sinds 2021 hebben we geen contact meer. Er is niets gebeurd (voor zo ver ik mij bewust ben), maar op een gegeven moment beantwoordde ze mijn berichtjes niet meer en was het vooral zenden vanuit mijn kant. Er kwamen geen afspraken meer en ik werd geghost... 

Bullebakken en heksen

Ook op de middelbare school ging het allemaal niet zo soepel. In de brugklas had ik twee vriendinnen met wie ik het eerste jaar goed kon opschieten. In het tweede jaar veranderde dit. Ik werd enorm gepest door een meisje uit mijn klas. De vriendinnen die ik had, waren volgens mij bang voor dat meisje. Bang om ook gepest te worden, om niet cool te zijn door met die loser van een Meaghan om te gaan. Ze begonnen heel lelijk tegen me te doen en me te kleineren. Daarom keerden zij zich tegen mij en stapten ze over naar de vijand, het veilige terrein. Ik veranderde, mede door het pesten, van school. Daar sloot ik de eerste vriendschap waarvan ik na 14 jaar wel kan stellen dat deze voor het leven is, mijn beste vriendin! Ook sloot ik vriendschap met een ander meisje. Zij was al bevriend met mijn vriendin en ik kwam er dus later bij. Ze verwelkomden mij met open armen en we hadden een enorm goede klik. 

We maakten de mavo af en gingen met z'n drieën nog twee jaar havo doen. Daar maakte ik nog een aantal vriendinnen. Alleen net na ons eindexamen jaar in de zomer voor we gingen studeren, begon de vriendin van mavo opeens raar te doen. Ze begon te stoken tussen de relatie van mij en mijn beste vriendin. Ze verspreidde opeens allemaal leugens, flirtte met de jongen waar ik een crush op had en zocht ruzie op het toen nog zo veel gebruikte MSN. Iemand met wie je ruim 4,5 jaar een band hebt opgebouwd, veel lief en leed mee hebt gedeeld en zo vertrouwde, is opeens veranderd in een heks. Uiteindelijk heb ik heel abrupt een punt gezet achter deze vriendschap. Mijn beste vriendin deed hetzelfde, aangezien we voor elkaar kozen en de waarheid eindelijk op tafel lag.

Het stopt weer

Tijdens mijn middelbare school periode heb ik ook online vriendschappen gesloten, omdat het mij niet goed lukte om connecties te vinden in de fysieke wereld. Ik had online uiteindelijk meer vriendinnen dan ik in het echt leven had. Daar zijn er nu ook niet veel meer van over. Misschien omdat ik die mensen fysiek weinig zag? Misschien vanwege de afstand? Of omdat mensen minder online gingen zitten en meer in de echte wereld bezig waren. Ik denk dat we gewoon zijn opgegroeid en ons zijn gaan focussen op onze eigen levens. 

Idem voor de vrienden die ik tijdens mijn studie heb gemaakt. Uiteindelijk heb ik met twee mensen nog goed contact, maar al die andere mensen heb ik na de diploma uitreiking nooit meer gehoord. Terwijl je wel berichtjes stuurt om eens af te spreken of om te vragen hoe het gaat. Dat bloed op een gegeven moment ook helemaal dood. Iedereen gaat door en op een gegeven moment maak je keuzes in wie daar wel of niet meer bij hoort.

Waarom eindigen mijn vriendschappen?

Wat ik heel erg heb gemerkt is dat al die vriendschappen die stuk zijn gelopen hele uiteenlopende redenen hebben gehad. Ik merk dat er een bepaalde patroon in zit met hoofdredenen waarom het maar steeds niet lukt om bepaalde mensen in mijn leven te houden. Dit varieerde van: 

• Opeens worden geghost. Hallo, heb je geen zin meer in mij?! Heb je geen tijd en interesse meer in mij? Of is er iets met jou aan de hand waardoor je zo reageert; 
• Dat mensen zich tegen mij begonnen te keren door opeens lelijk en gemeen doen of door een andere partij kiezen of me enorm te kwetsen;
• Soms ben ik ook wel met iemand uit elkaar gegroeid, door veranderende interesses, waarden, normen en levensstijl.

Nog steeds geen stabiliteit 

Nu ik 28 jaar ben, merk ik nog altijd dat vriendschappen niet makkelijk voor me zijn. Het is net als een liefdesrelatie keihard werken, tijd en aandacht investeren en regelmatig leuke dingen met vrienden doen. Alleen heb ik vaak het idee dat dit eenzijdig is vanaf mijn kant bij bepaalde mensen in mijn leven. Vooral het afgelopen jaar ben ik er eigenlijk weer achter gekomen wie echte vrienden zijn en wie dit niet zijn. Dat is confronterend en lastig. Dat doet ook wel pijn. Ik heb heel mijn leven al geen geluk gehad met het maken van vrienden en het vertrouwen van mensen. Richting je dertigste hoop je toch wel om eindelijk een stabiele kring om je heen te hebben die er altijd voor je is, met wie je veel plezier hebt, die je steunen als het moeilijk wordt en blij voor je zijn als er iets geweldigs gebeurt. Toch is het een illusie om te denken dat rond je dertigste alles stabiel is qua vriendschappen. 

Er bleken toch nog mensen in mijn leven te zijn die niet dezelfde tijd en aandacht in mij willen investeren als dat ik hen geen. Die jaloers waren op hetgeen wat ik bereikt heb in mijn leven, in plaats van blij te zijn en inspiratie uit mij te halen. Of die toch opeens niet meer reageerden op mijn tig pogingen om iets af te spreken, om bij te kletsen of om te vragen hoe het met diegene gaat. Op een gegeven moment is dat trekken aan een dood paard. Ga je dan krampachtig door met trekken of laat je die vriendschap die je ooit zo dierbaar was los, hoe lastig het soms ook is? 

Doorgaan of stoppen?

Voor nu is het nog een tweestrijd die ik met mezelf aan het voeren ben. Als ik dit met mijn partner of met mijn beste vriendin bespreek, zijn zij het er beide over eens dat de mensen waarmee ik nu struggles heb geen echte vrienden zijn, dat het gebrek niet bij mij ligt en dat ik er geen energie meer in zou moeten steken, omdat het niets meer oplevert. Aan de andere kant is het zo lastig, omdat je wel een lange tijd iets met iemand hebt opgebouwd. Laat je dat dan zomaar los? Of is het niet zomaar, want ik ervaar al zo'n lange tijd problemen, ondanks dat je het meerdere malen besproken hebt met diegene. 

Vriendschappen zijn gewoon knap lastig. Ik weet ook wel van mezelf dat ik ergens  gewoon bang ben om uiteindelijk iedereen te verliezen en niemand meer over te houden. Het is een terugkerend patroon in mijn leven... Nieuwe mensen laat ik niet snel toe, heb ik niet snel een connectie mee en het duurt jaren om iets samen op te bouwen. Daarom hou ik misschien zo krampachtig vast aan mensen die niets teruggeven en waaraan je zelf alleen maar geeft om iets in stand te houden wat allang weg is. Op een gegeven moment zal ik toch een knoop door moeten hakken. Eigenlijk weet ik zelf ook heel goed wat het beste voor me is, alleen durf ik daar nog niet aan toe te geven... 

Hoe is het met de vriendschappen in jouw leven?