Wat ik tof vind aan volwassen zijn

Laatst schreef ik een blog over wat ik mis aan kind zijn. Natuurlijk mis ik een aantal dingen aan het zijn van een kind, maar volwassen zijn heeft ook zo zijn voordelen. Ik kon er wel een aantal bedenken en ook dit leek me leuk om in een blog te delen, dus hierbij noem ik alle positieve punten aan het volwassen zijn.

Autorijden!

Als kind keek ik hier heel lang naar uit, want als ik mocht autorijden, dan was ik eindelijk 'echt' volwassen. Het autorijden heeft mij zeker niet teleurgesteld. Het is een hele grote verrijking op mijn volwassen leventje! Ik kan gaan en staan waar ik wil en het biedt mij echt een groot gevoel van vrijheid. Ik kan overal heen, wanneer ik maar wil en niks houdt mij nog tegen. Daarnaast voel ik mij minder beperkt en ook minder afhankelijk van mijn ouders. Ik hoef immers niet meer te vragen of zij mij ergens naartoe willen brengen of ergens willen ophalen. Nu kan ik dat allemaal gewoon zelf. Dat is sowieso een groot voordeel aan volwassen zijn en je rijbewijs hebben. Mocht je meer willen weten over mijn rijexamen, je leest het hier!

Reisjes maken

Dit deed ik als kind ook al hoor, maar het grote verschil is dat ik nu zelf beslis waarheen deze reisjes gaan. Zo maakte ik mijn eerste zelfstandige reis zonder ouders met mijn vriendinnen door Parijs. De dag na onze diploma uitreiking gingen wij met een busreis naar Parijs, wat ik super gaaf vond en dit was ook de eerste keer dat ik mij echt volwassen en verantwoordelijk voelde. Daarna ontmoette ik Luuk en maakten wij al reisjes naar Antwerpen, de Ardennen, Brugge, Luxemburg, Duitsland en ook rijden wij door heen Nederland! Met de trein maak ik ook reisjes als ik ergens heen wil en ook heb ik mijn eerste reis met het vliegtuig naar Belfast gemaakt. Als kind deed ik dit allemaal niet en ging ik gewoon met mijn ouders mee. 

Geen toestemming meer nodig hebben

Dit hangt deels samen met reizen maken. Ik heb geen toestemming meer nodig van mijn ouders om reizen te maken, maar dat geldt ook voor andere dingen als: bedtijden, het eten, naar een concert gaan, iets kopen of ik met iemand mag afspreken etc.
Ook dit voelt wel goed, want als kind had ik het gevoel dat ik altijd heel lang moest zeuren voor ik mijn zin kreeg en als ik mijn zin niet kreeg, vond ik dat ook niet fijn. Af en toe heb ik ook wel eens dingen gedaan die niet mochten van mijn ouders. Dan deed ik het stiekem, omdat ik het zo graag wilde. Super slecht, maar welk kind doet dat nu niet? Nu hoef ik geen dingen meer stiekem te doen of heel lang te zeuren, omdat ik zelf beslis wat ik doe en wat ik koop. Gelukkig hebben mijn ouders me wel geleerd om verstandige beslissingen te maken! 

Zelf logisch kunnen nadenken

Als kind kun je nog niet heel logisch nadenken. Ik wil niet zeggen dat kinderen dom zijn, maar door kinderogen ziet de wereld er rooskleuriger uit. In mijn kinderogen had ik op mijn twintigste een koophuis, een baan, een auto, een kind en was ik getrouwd. Nope... Ik wist toen nog niets van studeren, hard werken en ook had ik toen het idee dat alles maar kwam aanwaaien als je groot bent en het leven heel makkelijk is. Ik kwam erachter dat het leven niet makkelijk is, maar om het positief te houden: ik heb geen kinderhersenen meer!
Ik kan nu zelf goed dingen relativeren en bedenken of iets in een bepaalde termijn kan lukken.

Ik kan voor mezelf zorgen 

Dit heeft ook weer te maken met onafhankelijkheid. Als kind ben je best afhankelijk van je ouders/verzorgers. Je kunt zelf niet koken, je moet aangekleed worden en afgedroogd worden wanneer je in bad geweest bent, je hebt hulp nodig bij bepaalde dingen als iets openmaken, iets zoeken of iets buiten je bereik pakken. Maar ook wanneer het op geld aankomt. Je bent financieel afhankelijk van je ouders, maar nu ik ouder ben, dop ik mijn eigen boontjes. Natuurlijk moet ik niet alles zelf doen of betalen, maar vaak wil ik dat wel. Nu kun je dat allemaal zelf en dat voelt fijn. Ik hou er zelf niet van om afhankelijk te zijn van mensen, op geen enkel gebied en daarom mis ik het ook echt niet dat alles voor mij gedaan werd en dat ik moest afwachten of het wel gedaan werd en wanneer het gedaan werd.

Studeren is leuker

Vroeger toen ik een klein kind was, had ik echt een hekel aan school. Ik vond leren helemaal niet leuk en grote tijdverspilling. Ik speelde liever met mijn speelgoed of ging veel liever leuke dingen doen met vriendinnetjes, dan dat ik aan school werkte of er überhaupt heen ging. Ik zag er het nut niet van in en dacht ook niet aan het grotere plaatje. Nu doe ik dat wel en vind ik studeren ook erg leuk. Oké, natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar dat is bij niets het geval. Over het algemeen vind ik het fijn om te studeren, mezelf te ontwikkelen en nieuwe dingen te leren. Ik zie het nu echt als een investering in mezelf, terwijl ik het vroeger zag als een verplichting. Door de jaren heen ben ik studeren veel meer gaan waarderen en zie ik het nut er ook beter van in. Als je hard en goed studeert, dan heb je meer kans op een mooie baan, een hoger salaris en plezier in je leven. Je doet als het goed is echt iets wat jij leuk vind. Ik vind het fijn dat ik nu het nut ervan inzie en ik weet dat  ik aan mijn studie en aan alle dingen die ik ooit geleerd heb, de rest van mijn leven iets aan ga hebben.

Een relatie is betekenisvoller

Hiermee bedoel ik zowel mijn relatie met Luuk, als mijn relatie met mijn familie en vriendinnen. Als je ouder bent, weet je meer wat je aan elkaar hebt en weet je ook beter wat de definitie is van jullie relatie. Je geeft en je neemt. Toen ik wat jonger was, was ik geneigd om heel veel te geven aan vriendinnen en bij mijn ouders bijvoorbeeld heel veel te nemen. Zo werkt het niet altijd. Tegenover mijn vriendinnen, mocht ik wel vaker aan mezelf denken ik bepaalde situaties en bij mijn ouders kon ik soms best wat minder egoïstisch zijn en mijn eigen belang eens opzij zetten. Dat was voor mij nog niet heel duidelijk toen ik wat jonger was. Relaties zijn belangrijk voor mij en ik waardeer het dat mensen om mij heen willen zijn. Ook mijn relatie ten opzichte van de liefde is anders geworden. Vroeger wilde ik per se een vriendje, omdat veel meiden van mijn leeftijd die hadden, maar ook omdat ik minder eenzaam wilde zijn. Inmiddels weet ik ook heel goed dat dit niet de reden is om een relatie met een jongen te nemen. De klik moet er zijn en je moet in een relatie niet alleen aan jezelf denken, maar aan elkaar. Wat is de behoefte van jouw partner? Dat schoot er bij mij ook nog wel eens is. Nu ik volwassen ben, zie ik dat soort dingen veel beter in.

Wat vind jij het leukste aan volwassen zijn?