Lieve pesters; bedankt

Jaren geleden, toen ik in de tweede klas zat van het vmbo, werd ik gepest. Er was een meisje dat heel de klas tegen mij opzette en zelfs vriendinnen buiten school van mij wist af te nemen. Ze vertelde allemaal leugens, en zo dom als pubers zijn, geloofde mijn klasgenoten deze. Ik werd voor allerlei nare dingen uitgemaakt. Woorden als dikzak, lelijkerd, nerd, arrogant wijf en kut kind waren me niet vreemd. In deze blog schrijf ik een brief aan de mensen die mij gepest hebben. Zij hebben me gemaakt tot wie ik nu ben; een sterke, slimme en lieve jongedame, met een wat naar verleden. 

De namen van de kinderen die mij pestte zijn om privacyredenen veranderd. (Nee, eigenlijk om redenen dat hun namen niet op mijn blog mogen, omdat ze dat gewoon niet waard zijn). 

Lieve pesters,

Iets meer dan een jaar lang hebben jullie mij het leven zuur gemaakt. Ik weet nog steeds niet precies waarom. Waren jullie jaloers op mijn kunnen? Jaloers dat ik wel hoge cijfers haalde en jullie niet? Vonden jullie het irritant dat ik altijd alles wist of dat ik wel aardig kon zijn tegen andere mensen? Moesten jullie echt de zwakkere pakken? Dat zijn eigenlijk dingen die ik me na al die jaren nog steeds afvraag: waarom ik?
Natuurlijk moet er altijd een slachtoffer zijn en zeker op het vmbo is dat niet vreemd. Jullie toekomst is immers een stuk minder rooskleurig dan dat van iemand die wat meer hersenen in zijn bol heeft en deze ook daadwerkelijk gebruikt (geen beledigingen naar mensen die vmbo doen, daar is niets mis mee. Ik ben er zelf ook ooit begonnen...).

Misschien was ik ook wel een beetje arrogant. Ik was immers slimmer dan jullie en wilde heel graag naar de havo toe, waar in groep 8 mijn voorkeur al naar uit ging. Helaas was mijn  Cito toets niet goed genoeg, maar ik was zeker geen dom kind. Ik haalde gemakkelijk een zeven of acht. Alleen de Cito toets was alles bepalend. Meteen viel de gedachte weg om naar havo te gaan. Ik was niet slim genoeg volgens die stomme toets. Er werd helemaal niet gekeken naar wat voor kind ik was en wat voor cijfers ik buiten deze stomme toets haalde. Aangezien ik het oudste kind was, vertrouwden mijn ouders erop dat de basisschool een goed advies gaf  over mijn toekomst. Ze wisten immers niet beter.
Op de middelbare school, vmbo-gl, haalde ik hele hoge cijfers. Zelfs wiskunde ging me in de brugklas goed af. Ik haalde echt nooit onvoldoendes en was de nerd van de klas. Eerst was dat cool en had ik een aantal vriendinnen die altijd om mijn hulp vroegen of iets leuks met me wilden doen. Van de een op de andere dag veranderde dat. Nog steeds weet ik niet goed waar het mis is gegaan. Opeens deed een vriendin van mij, Kim, heel raar tegen me en stond ze bij haar: de pester.
Hester was de pester. Zij had helemaal geen vriendinnen en volgens mij ook wat problemen thuis. Ze was kind van een tienermoeder en had een hekel aan haar stiefvader. Is dat een reden om je frustratie op mij af te reageren? Volgens jullie was ik dik. Ik was niet goed in gym en dat kwam omdat ik dik en lelijk was. Ik liep alleen maar in de weg en kon niks. Gym werd voor mij een vak vol horror. Er werden ballen naar mijn hoofd gegooid, vaak harde volleyballen of basketballen. Kinderen lachten als ze me hadden geraakt...

Hester stookte de hele klas tegen me op. Ik weet niet precies wat ze over me vertelde, maar kennelijk geloofden heel veel klasgenoten het. Niemand wilde meer bij me zitten in de pauze. Mijn vriendin Kim begon me te negeren. Een andere vriendin begon opeens mee te doen met Hester. Andere klasgenoten hielden zich afzijdig of waren het hevig met Hester eens. Afzijdige klasgenoten, wisten jullie wel dat ik me naar voelde? Wisten jullie dat ik dagelijks werd uitgemaakt voor hoer, nerd, dikzak, lelijkerd of kut kind? Waren jullie zo dom of waren jullie ook bang voor Hester?

En docenten, waar waren jullie? Jullie merkten niet eens dat ik werd gepest. Het was zo over duidelijk. Ik was niet meer zo vrolijk als in de brugklas en kinderen maakten nare opmerkingen over mij waar jullie bijstonden. Soms moest ik bijna huilen midden in de klas, maar ik  kon me altijd inhouden. Waarom deden jullie niets? Verwachtten jullie soms dat ik uit mezelf naar jullie toe ging om erover te praten? Dat durfde ik  niet. Ik was bang dat het pesten op die manier erger zou worden. Echt goede docenten waren jullie dan ook weer niet, toch?

Jullie deden niks. Op een gegeven moment wilde ik gewoon dood. Ik had geen vriendinnen meer. Zelfs vriendinnen buiten school wist Hester van me af te nemen. Een ander meisje dat bij mij in de klas zat en beste vriendinnen was met Hester, Charlet, kende een van mijn beste vriendinnen en papte daarmee aan. Ook mijn beste vriendin wilde opeens geen contact meer met me en vond Charlet geweldig. Maar oude beste vriendin, je bent altijd al naïef geweest. Ik had eigenlijk niet anders van je verwacht als ik nu zo terugdenk. Jij was altijd al makkelijk om te praten en liet me altijd al makkelijk vallen, wanneer ik beweerde dat ik gelijk had over dat bepaalde personen slecht voor je waren, terwijl jij "bevriend" met hen was.

Door jullie allemaal was ik alleen. Ik klootte met eten, luisterde naar de meest depressieve muziek, huilde zowat elke dag en voelde me heel vaak alleen. Ik durfde er met niemand over te praten. Jullie maakten mij het leven zuur en ik weet nog steeds niet waarom. Ik gooi de schuld op jullie eigen zielige probleempjes. Jullie moesten gewoon een slachtoffer hebben dat ooit zorgeloos was en dat moesten jullie van haar afnemen. Prima, want lieve pesters, ik ga jullie bedanken!

Zonder jullie was ik nooit van school veranderd. Als ik gewoon leuke en lieve vriendinnen had gehad op het vmbo, was ik daar waarschijnlijk vier jaar lang gebleven en was het niet in me opgekomen van school te ruilen. Dan had ik het naar mijn zin gehad en was ik een vmbo-grietje. Waarschijnlijk ging ik dan mbo doen of probeerde ik havo, maar omdat ik de werkdruk niet aan zou kunnen, zou ik daar waarschijnlijk in falen. Tja, op vmbo-gl doe je bijna geen flikker heel dag en leer je bij Engels geen andere woorden dan "jellyfish", "grass"  en "table". Dankzij jullie veranderde ik van school en ging ik naar een school waar niemand mij kende, waar ik opnieuw kom beginnen. Het was een niveau hoger, mavo, en ook al scheelt het niet veel, het volk op die school was heel anders dan dat jullie waren. Aardiger, slimmer en vooral: ze lieten mij in mijn waarden.

Door jullie, lieve pesters, heb ik mijn mavo diploma gehaald en weet ik wat hard werken is. Daarna besloot ik nog twee jaar havo te doen, omdat ik wat wilde maken van mijn leven. Er was toch niks leuks te vinden op het mbo. Ik wilde per se naar het hbo en daarvoor was havo nodig. Na twee jaar havo, haalde ik ook dit diploma. Ik voelde me slim en het voelde alsof ik iets bereikt had. Ik had gewoon mijn havo op zak! Dat is iets wat jullie me nooit nadoen. Ik heb daar zoveel geleerd en ben op deze twee scholen een heel ander mens geworden. Ja, ik had mijn littekens van jullie nare woorden en daden overgehouden. Nee, ik blijf er niet heel mijn leven mee rondlopen. Ik maak wat van mijn leven, op een zo goed mogelijke manier.

Inmiddels studeer ik aan het hbo, zou je niet zeggen, toch? Wellicht ook wel, want ik was toch altijd al de nerd van jullie groep. Human Resource Management is de studie die ik volg en waarvan ik in het eerste jaar al  mijn propedeuse gehaald heb, dat is heel knap als je dat in één jaar haalt. Zegt dit woord jullie iets? Gaat er een belletje rinkelen als je de naam van de studie hoort? Weten jullie wat het is?
Door jullie ben ik wel iemand die nu bij bijna elk persoon eerst de kat uit de boom kijkt, maar dat maakt niet uit. Ik denk dat dat ook wel een positieve eigenschap zal zijn. Ik werd door jullie de grond in getrapt en dat vonden jullie maar al te leuk. Geloof me, jullie hebben me er heel diep  in getrapt. Wat ik daar zo leuk aan vind, is het volgende: net als een zaadje van een bloem was ik eens diep in de grond, maar na regen komt zonneschijn en kon dit bloempje groeien tot een hele, grote, mooie bloem. Een bloemenstruik ben ik nog lang niet, maar inmiddels ben ik toch wel een grote bloem!
Dat hadden jullie nooit kunnen denken toen jullie me de grond in trapten!
Door jullie besloot ik beter te willen worden dan jullie ooit zullen zijn. Op mentaal, sociaal, lichamelijk en elk ander gebied dat je maar kunt bedenken.

Van vmbo-meisje naar een slimme hbo-student en over een aantal jaartjes een hardwerkende, gedreven HR-manager (of elk ander beroep dat ik maar wil uitoefenen, misschien wil ik wel onderzoeker worden, leidinggevende of dierenknuffelaar, you'll never know). Doordat ik van school veranderde, heb ik vriendinnen voor het leven gemaakt: Marije, Suzanne en Iris.
Doordat ik ben gaan studeren, heb ik mijn droomprins gevonden, mijn lieve Luuk.

Ik denk dat wanneer jullie mij nooit gepest hadden, ik een heel ander mens was geweest en mijn leven er heel anders had uitgezien. Misschien was ik wel één van jullie geworden. Bah, ik word al misselijk van die gedachte. Als jullie mij dit niet hadden aangedaan, had ik geen hele nare dingen gekend. Nare dingen zijn niet leuk, maar ik ben zoveel sterker dan toen. Onvoorstelbaar sterk en je weet niet hoeveel ik nu kan hebben. Ik durf mijn emoties nu echt te tonen en ben daar ook niet bang meer voor. Ik ben groot genoeg, jullie kunnen me niet meer raken. Ik heb een druk leven en het is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar ik ben gelukkig. Ik weet dat ik boven jullie sta en op een dag, leef ik in het huis van mijn dromen met mijn lief, heb ik een leuke baan, lieve kinderen en veel dieren. Alles wat jullie dan zijn is zielig. 

Bedankt dat jullie mij sterker maakten, door me de grond in te trappen en me kut te laten voelen. Ik heb er heel veel van geleerd en ben jullie oprecht dankbaar dat ik ben geworden, zoals ik nu ben. Zonder jullie narigheid was me dat niet gelukt. Stop met zielig zijn pesters en maak wat van je leven... Anders zul je altijd zielig zijn.

Veel liefs,

Meaghan

Zijn jullie ooit gepest?